Ένας μαύρος μαρκαδόρος και ένα κομμάτι χαρτί! Αυτά ήταν αρκετά για να δώσουν ζωή στον Φόβο που μου ψιθύριζε τόσο καιρό στο αυτί.…
Όταν μιλάω σήμερα για την μητέρα μου, θέλω να την παρουσιάσω, στοργικά, σαν ένα πρόσωπο λίγο «τρελό». Όχι προσβεβλημένο από εκείνου του είδους τα προβλήματα που σε οδηγούν απ’ ευθείας στην ψυχιατρική κλινική με ένα ζουρλομανδύα. Αλλά είχε αυτή τη γλυκιά «τρέλα» των ανθρώπων που αγαπούν τη ζωή μέχρι τέτοιου σημείου που οφείλουν να το δείχνουν, να το λένε, να το τραγουδούν.…
