Ένας μαύρος μαρκαδόρος και ένα κομμάτι χαρτί! Αυτά ήταν αρκετά για να δώσουν ζωή στον Φόβο που μου ψιθύριζε τόσο καιρό στο αυτί. Ήταν Ιούλιος του 2019, μέσα σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου, σχεδόν τρεις μήνες αφότου είχα διαγνωστεί με οξεία μυελογενή λευχαιμία. Εκείνη την μέρα κλήθηκα πρώτη φορά στη ζωή μου να σταθώ απέναντι της! Τι ήταν για εμένα; Ένας σκυθρωπός άνθρωπος, με μεγάλα, εξέχοντα χαρακτηριστικά και μαύρο χρώμα…το κοίταξα καλύτερα…Άνθρωπος; Δεν ήταν άνθρωπος, ήταν μια σκιά μικρού παιδιού! Καθόταν στην καρέκλα περιμένοντας να την μαλώσω όπως κάνει κάθε γονιός στο παιδάκι του που έκανε την ζαβολιά του και ξέρει πως ήρθε η ώρα της τιμωρίας και πρέπει να τη δεχτεί! Δεν το μάλωσα, έκατσα δίπλα του, του χάιδεψα τα μαλλιά και μιλήσαμε. Τι μπορεί να μάθει κανείς δίνοντας λίγο παραπάνω προσοχή σε όσα φοβάται!
Μου έμαθε, λοιπόν, ότι η λευχαιμία είναι μια μορφή καρκίνου έως και 100% ιάσιμη, ότι με το να γίνεις δότης αίματος και αιμοπεταλίων δεν βοηθάς μόνο τραυματίες αυτοκινητιστικών ατυχημάτων αλλά και ανθρώπους κάθε ηλικίας που υποφέρουν από αιματολογικές κακοήθειες- μια εξ αυτών και η λευχαιμία. Ξαφνιάστηκα! Δεν ήξερα ότι μόνο 3 στους 10 ασθενείς με λευχαιμία είναι τελικά συμβατοί με συγγενικό τους δότη. Οι υπόλοιποι καταφεύγουν σε παγκόσμια τράπεζα όπου οι πιθανότητες να βρεθεί συμβατός δότης είναι 1 στις 2.000 κάνοντας έτσι ακόμα πιο σημαντική την αύξηση των εθελοντών δοτών μυελού των οστών ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες. Δεν ήξερα ότι η μεταμόσχευση μυελού των οστών είναι μία άκρως ασφαλής διαδικασία που προϋποθέτει την υγεία και των δύο πλευρών και πως πλέον δεν γίνεται με εγχειρήσεις, αλλά με διαδικασία παρόμοια με αυτής της προσφοράς αιμοπεταλίων. Επίσης, ο Φόβος μού έδειξε πως υπάρχουν ήρωες που δεν φορούν στολές. Μια άσπρη ρόμπα και ένα αστραφτερό χαμόγελο είναι αρκετά για να αποκτήσουν κάποιοι απλοί άνθρωποι υπερδυνάμεις στο παραμύθι ενός άλλου ατόμου. Τέλος, και πιο σημαντικό, με έμαθε να τον ακούω, να μην τον καταπιέζω, να τον βοηθάω να γίνεται πιο δημιουργικός, να του δίνω το χώρο να εκφραστεί, να καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει, να δίνω σημασία στο τώρα γιατί είναι το μόνο που έχω, να βοηθάω σήμερα, όχι αύριο…. Γιατί το αύριο καμιά φορά είναι πολύ πιο μακριά και ενδέχεται να μην μπορώ να παρέχω τη βοήθεια αλλά να είμαι εγώ ή κάποιος δικός μου αυτός που τη χρειάζεται.
Άφησα τον μαρκαδόρο κάτω. Σηκώθηκα και έδωσα το σκίτσο σε έναν από τους ήρωες του παραμυθιού. Τον έπιασε ευλαβικά σαν τον ιερέα που προσπαθεί χαράματα να πλέξει τις προσευχές του, δίνοντας με αυτές μορφή σε ένα κομποσκοίνι. Τον τοποθέτησε προσεκτικά στον φάκελο του σαν να κάνει κάποια τελετουργία. Λίγες μέρες μετά, έμαθα ότι τον έστειλε να πολεμήσει την λευχαιμία, να διαδώσει την αξία της προσφοράς, την σημασία του αγωνίζεσθαι και την αναγκαιότητα της συνύπαρξης μας με το Φόβο και όχι της σιωπής του και της φίμωσής του! Να τον ακούς τον φόβο σου λοιπόν! Πάντα θέλει κάτι να σου πει, πάντα θα έχει κάτι περισσότερο σου μάθει και πάντα θα μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο διασποράς των θετικών πλευρών της κάθε ιστορίας σου, αρκεί εσύ να καταλάβεις την σημασία του και να του προσφέρεις τον μανδύα του αγωνιστή.
Την όφειλα αυτήν την ιστορία, στο βρέφος, στον έφηβο, στον ενήλικα και στον ηλικιωμένο που παλεύουν με τον καρκίνο. Την όφειλα στην Έμμα που η ιστορία της με έκανε να καταλάβω πως η αξία της μάχης είναι ο αγώνας για την ελευθέρια. Την όφειλα σε όλους αυτούς τους σιωπηρούς μαχητές που ξέρουν να ακούν τον φόβο τους, να τον κάνουν σύμμαχο και όχι εχθρό στο παραμύθι τους, που δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν να μάχονται με την ελπίδα να κάνουν έναν κόσμο καλύτερο. Τέλος, την όφειλα στους αφανείς ήρωες του δικού μου παραμυθιού με τις άσπρες ποδιές και τα αστραφτερά χαμόγελα…
Χωρίς Σχόλια