Στιγμές

Σήμερα είναι 20 Οκτωβρίου. Δεν θα μιλήσω όμως για την 20^η Οκτωβρίου του 2016. Ούτε θα μιλήσω για την ζωή με καρκίνο. Θα μιλήσω για την ζωή σου πριν το 2011, για την ζωή χωρίς καρκίνο. Θα αναφερθώ σε εκείνη την 18^η Ιανουαρίου, την μέρα που γεννήθηκες σε ένα νοσοκομείο στο Λονδίνο, ένα Σάββατο βράδυ, ένα λεπτό πριν την αλλαγή της μέρας, μία πολύ κρύα μέρα, με παγωνιά.

Μας σύστησαν οι νοσοκόμες, έκανες την πρώτη σου γνωριμία, τουλάχιστον μ’ εμένα, γιατί με την μαμά σου γνωριζόσασταν, επικοινωνούσατε  επί μήνες, σε κλίμα ταραχής και για τους δύο, κλαμάτων για σένα, ευτυχίας και συγκίνησης για μένα.

Θυμάμαι εκείνο τον Οκτώβριο, ήσουν 2,5 χρονών, όταν πήγαμε το πρώτο μας ταξίδι. Σκέφτομαι τις βόλτες μας στα πάρκα, δίπλα στο ποτάμι, εσύ στο παιδικό καροτσάκι, φασκιωμένη για το κρύο, με προστατευτικό πλαστικό κάλυμμα για τη βροχή, να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου. Αναπολώ το βράδυ που κοιμόσουν ανάμεσα μας στο κρεβάτι του ξενοδοχείου, έστω και αν προτιμούσες το δικό σου. Τις ατέλειωτες ώρες που παίζατε με την Αναστασία, τον μαξιλαροπόλεμο, το κρυφτό, που παίζαμε μέσα στο σπίτι, τον θείο Αλμπερτ από την Μελωδία της Ευτυχίας, τον Lion King, την Ποκαχόντας, τον Μόγλη, τον κακό Τζαφάρ, τόσους άλλους μικρούς σου ήρωες.

Βλέπω μπροστά μου την μέρα εκείνη, Σεπτέμβριος ήταν, φοράς άσπρο μακό μπλουζάκι και ένα σορτσάκι, βγαίνεις από το σπίτι και κρατώντας το χέρι της μαμάς σου, παίρνετε το δρόμο για το σχολείο, πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτη μέρα σε ένα καινούργιο κόσμο.

Μου έρχεται στο νου εκείνη η 31^η Δεκεμβρίου, αλλαγή του χρόνου, στο βουνό, να χιονίζει ασταμάτητα, γέλια ασταμάτητα, να χορεύουμε στη κεντρική πλατεία του χωριού με φίλους και αγνώστους, τα βεγγαλικά σωρό δίπλα μας, η νύχτα να γίνεται ημέρα.

Ημέρα αποφοίτησης από το λύκειο. Σε βλέπω από πίσω και πλάγια. Έχεις σηκωθεί, δυό-τρεις θέσεις πιο μπροστά από μένα, και δίνεται το σύνθημα να πετάξετε τα καπέλα σας. Το βλέμμα σου συναντά το δικό μου για ένα δευτερόλεπτο, είσαι διστακτική, ίσως ντροπαλή, και αμέσως μετά πετάς το καπέλο ψηλά στον αέρα μέσα σε ένα ξέσπασμα χαράς και ασυγκράτητου γέλιου.

Στιγμές σου, εκατομμύρια στιγμές, όλες με την δική τους μοναδική αξία, να συζητάς, να σκέφτεσαι, να κοιτάς, να χαμογελάς, να τρως, να κοιμάσαι, να ξυπνάς, να μπουσουλάς, να περπατάς, να τρέχεις, να παίζεις, να χορεύεις, να κολυμπάς, να κάνεις σκι, να διασκεδάζεις, να στενοχωριέσαι, να θυμώνεις, να γράφεις, να διαβάζεις, να γοητεύεσαι, να απογοητεύεσαι, να παραξενεύεσαι, μπορώ να τις διηγηθώ όλες όσες είδα, να τις φαντασθώ όλες όσες έμαθα, να τις ονειρευθώ όλες όσες δεν ξέρω. Μπορώ πράγματι;  Μάλλον δεν μπορώ, αλλά μου αρκεί ότι εσύ τις έζησες όλες έντονα. Έχουν περάσει πάνω από χίλιες 20 Οκτωβρίου από το 2016. Αλλά από τότε έχουν περάσει χιλιάδες περισσότερες επαναλήψεις όλων των ημερών, όλων των στιγμών, που έζησες πριν την 20 Οκτωβρίου. Είσαι πάντα εδώ, και για πάντα, μαζί μας Εμμανουέλα.