Αν δεν ανέβεις την ανηφόρα, πώς θα δεις τη θέα;

-«Λοιπόν νεαρέ µου, πόσων χρονών είπαµε ότι είσαι;» µε ρώτησε ο γιατρός.

-«28 χρονών είµαι γιατρέ, ψάχνετε γαµπρό γα την κόρη σας; Είµαι πιασµένος, χαχα», του απάντησα µε αφελές χιούµορ.

-«…και πόσα χρόνια είπαµε ότι καπνίζεις;» συνέχισε αυτός σοβαρά.

-«Δεν έχω βάλει ποτέ στο στόµα µου τσιγάρο», συνέχισα µε την ίδια αφέλεια.

-«Ποτέ;;!! Νεαρέ µου, τι να πω… τόσο µικρός, µη καπνιστής… τι να πω, δεν έχω λόγια…», άρχισε να λέει έκπληκτος, κοιτώντας πότε εµένα και πότε την άφθα, την πληγή που έβλεπε στο κάτω µέρος του στόµατος, κάτω από την γλώσσα.

Ήταν Σεπτέµβριος 1999 και αυτή η στιχοµυθία ήταν η αρχή ενός δύσβατου µονοπατιού το οποίο µε οδηγούσε χωρίς εναλλακτικές διαδροµές, σε ένα µεγάλο Βουνό, σε ένα Γολγοθά. Το συνάντησα στο διάβα µου µικρός σχετικά σε ηλικία, ανώριµος αλλά γεµάτος από την ζωντάνια και το πάθος της νιότης τα οποία έπαιξαν µεγάλο ρόλο στις αποφάσεις µου. Στην συνέχεια, ήρθε και το αποτέλεσµα της ιστολογικής εξέτασης: «Ακανθώδης κυτταρικό καρκίνωµα στοµατικής κοιλότητας».

Το µονοπάτι γινότανε ακόµα πιο δύσβατο και δύσκολο και τις πρώτες ώρες κατέρρευσα, έχασα τον κόσµο, έκλαψα, θύµωσα και τα έβαλα µε Θεούς και ανθρώπους. Στην συνέχεια πιο ήρεµος, και αφού είχε εκτονωθεί ο θυµός µου, ανακάλυψα πως είχα 2 επιλογές: ή να κλάψω την άσχηµη µοίρα µου και να σκάψω ένα λαγούµι να µπω µέσα να εξαφανιστώ ή να σφίξω τα δόντια, να πάρω κουράγιο και να ανέβω όλο το βουνό πιθαµή προς πιθαµή, βήµα προς βήµα. Παρασυρόµενος από το Κεφαλλονίτικο πείσµα µου και ξεροκεφαλιά µου αλλά και την αφέλεια της νιότης που όλα τα θεωρεί εύκολα, είπα «όχι, ρε πούστη µου δεν θα κρυφτώ» και ξεκίνησα σιγά-σιγά την µεγάλη ανηφόρα. Η ανηφόρα ήταν πολύ µεγάλη , την κορυφή πότε την έβλεπα να πλησιάζει και πότε την έβλεπα να χάνεται στον ορίζοντα. Αλλά εγώ εκεί, έπεφτα, σηκωνόµουνα, γλιστρούσα,συνέχιζα, ξαναέπεφτα, ξανασηκωνόµουν και ξανά από τα αρχή.

Αρχικά έγινε επέµβαση και καθαρισµός της περιοχής στην Αθήνα σε δηµόσιο νοσοκοµείο. Όλα κατά τους γιατρούς πήγαν τέλεια, όλα καθαρίστηκαν πλήρως. Μια σειρά από ακτινοβολίες ήρθαν να επισφραγίσουν ότι όλα τελείωσαν. Αλλά δυστυχώς όλα µόλις είχαν αρχίσει. Μέσα στο εξάµηνο, Πρωτοχρονιά του 2000 και ενώ όλος ο κόσµος γιόρταζε µε πυροτεχνήµατα το Millennium, σε µένα είχε γίνει µετάσταση στο οστό της κάτω γνάθου και τώρα τα πράγµατα ζόριζαν, δυσκόλευαν. Η καινούργια χιλιετία δεν µε είχε βρει και στα καλύτερά µου… Χρειαζόταν να αφαιρεθεί σχεδόν όλο το οστό και στην θέση του θα έµπαινε είτε µεταλλική πλάκα ή (ακόµα καλύτερα) οστό από άλλο σηµείο του σώµατος.

Μετά από µια σειρά χηµιοθεραπειών που µε διέλυσαν σωµατικά αλλά και οργανικά, και αφού περιορίστηκε η αλµατώδης επιθετικότητα του καρκίνου βρέθηκα στην Αγγλία, στο Λονδίνο, για να κάνω την µεταµόσχευση µε ελεύθερο µόσχευµα οστού από την ωµοπλάτη. Ήταν Ιούλιος του 2000 και ενώ η Αθήνα καιγόταν στους 43 βαθµούς, εγώ ήµουν στο µουντό Λονδίνο κοιτώντας από το παράθυρο του νοσοκοµείου το ψιλόβροχο γεµάτος αγωνία για την έκβαση µιας πολύωρης (πάνω από 12 ώρες) εγχείρησης. Όλα κατά τους γιατρούς πάλι πήγαν τέλεια, το µόσχευµα (οστό και µυϊκός ιστός) «έδεσε» πολύ καλά στην περιοχή της γνάθου που είχε αφαιρεθεί. Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά) δεν υπολογίστηκε ότι η περιοχή ήταν ακτινοβοληµένη και ο οργανισµός καταβεβληµένος µετά από χηµιοθεραπείες. Το αποτέλεσµα ήταν 2 φοβερές και τροµερές επιπλοκές που µε έφεραν ένα σκαλοπάτι πριν µπω στην βάρκα του Αχέροντα για τον Κάτω Κόσµο. Φαίνεται όµως, είτε δεν µου άρεσε η φάτσα του Βαρκάρη είτε δεν είχα να του δώσω το απαραίτητο νόµισµα και τις δυο φορές έµεινα απέξω! Την πρώτη φορά «έσπασε» η ακτινοβοληµένη καρωτιδική αρτηρία στο λαιµό βάφοντας τους τοίχους του νοσοκοµείου κόκκινους µε αίµα και την δεύτερη το γεµάτο από φάρµακα στοµάχι μου έπαθε διάτρηση και περιτονίτιδα. Και τις δύο φορές ο «Βαρκάρης» µε είχε γραµµένο στις λίστες του και µε περίµενε, αλλά καθότι Έλληνας και όχι Άγγλος, και έχοντας πάντα µια ιδιάζουσα σχέση µε τον χρόνο, τον έστησα και τον άφησα να µε περιµένει µάταια στα ραντεβού. Σε αυτό βέβαια µε βοήθησε και µια οµάδα «αγγέλων» µε Αγγλική προφορά που έπαιρναν την µορφή είτε των γιατρών είτε των νοσηλευτών και µε βοηθούσαν στο δύσκολο έργο µου.

Τελικά τα κατάφερα και είδα και τις δυο φορές την βάρκα να ξεµακραίνει χωρίς εµένα αλλά όµως όλη αυτή η προσπάθεια είχε και το τίµηµά της. Το µόσχευµα δεν άντεξε όλη αυτή την ταλαιπωρία και «απεβίωσε». Οι γιατροί µε µεγάλη θλίψη τους µε ετοίµασαν για µια ακόµα εγχείρηση – αυτή την φορά µικρότερης έκτασης – χωρίς µεταµόσχευση άλλου οστού και χρησιµοποιώντας µόνο τον µυ, τον κρηµνό από το στήθος και µεταλλική πλάκα χωρίς το οστό. Αυτό βέβαια, εκτός του ότι δεν ήταν µια οριστική λύση καθώς η πλάκα από µόνη της έχει µια διάρκεια ζωής όχι πολύ µεγάλη, επέφερε και σηµαντικές δυσκολίες στην οµιλία, στην κατάποση όπως και µια σχετική δυσµορφία στο πρόσωπο. Τουλάχιστον όµως µπόρεσα και γύρισα σπίτι µου υγιής!

Πέρασαν 15 χρόνια από τότε. Σε αυτό το διάστηµα είχα δίπλα µου συνέχεια την οικογένεια µου αλλά και την Ευαγγελία. Αρχικά σύντροφος (από την πρώτη στιγµή που αρρώστησα) και µετέπειτα σύζυγος, µητέρα των δύο πανέµορφων κοριτσιών µου, παντοτινό µου στήριγµα και παρούσα σε κάθε µου στιγµή, ευχάριστη ή άσχηµη. Πριν 2 χρόνια υποβλήθηκα σε ακόµα µια εγχείριση στο Λονδίνο µε ακόµα µια µεταµόσχευση οστού, αυτή την φορά προερχόμενο από το πόδι και την περόνη µε επιτυχή αποτελέσµατα. Μένει όµως κάτι ακόµα. Μια πλαστική επέµβαση ή οποία θα διορθώσει σε κάποιο βαθµό την δυσµορφία στο πρόσωπο και θα µε κάνει να αισθανθώ καλύτερα µε τον εαυτό µου αλλά και µε τους γύρω µου. Όχι ότι έχω πρόβληµα. Οι κόρες µου και η οικογένεια µου µε υπεραγαπούν και η σύζυγός µου λέει ότι η οµορφιά ενός ανθρώπου φαίνεται στην ψυχή και στο βλέµµα και όχι στην εξωτερική εµφάνιση. Αλλά το περιµένω για µένα, να αισθανθώ εγώ καλύτερα και λέω στο γιατρό να βάλει όλη του την τέχνη, έτσι ώστε το νέο µου look να είναι κάτι ανάµεσα σε George Clooney και Brad Pitt… Ακόµα δεν έχω αποφασίσει!

Όλα αυτά τα χρόνια που ανέβαινα το βουνό µου, τον Γολγοθά µου, ορισµένες φορές έχανα την πίστη µου αναλογιζόµουν πόσο άτυχος ήµουν, «γιατί να µου συµβεί εµένα αυτό». Τότε ήταν που γύρναγα το κεφάλι προς τα πίσω και έβλεπα την θέα από κάτω, που όµοια της δεν υπήρχε. Φαινόταν όλα από ψηλά τόσο υπέροχα, τόσο γαλήνια, µε µια σπάνια οµορφιά και τότε συνειδητοποιούσα ότι αν δεν ανέβαινα ποτέ την ανηφόρα, δεν θα έβλεπα ποτέ αυτή την θέα. Οπότε λοιπόν, τι είναι η αρρώστια, ο καρκίνος; Εχθρός ή φίλος; ∆ύσκολη πολύ η απάντηση. Εγώ την έχω πάρει την δικιά µου. Εύχοµαι και σε σας µετά την ανάγνωση της ιστορίας µου αναλογιζόµενοι και τις δικές σας «ανηφόρες» να πάρετε τις απαντήσεις που ψάχνετε…

«Οι δυσκολίες της ζωής αντιµετωπίζονται µε 3 τρόπους: την ελπίδα, το όνειρο και το χιούµορ»

I. Kant (Γερµανός φιλόσοφος)

από τον Βασίλη Αλιβιζάτο