Πώς γίνεται να σε θαυμάζω ενώ δεν σε γνώρισα ποτέ;
Είναι μία ερώτηση που έχω κάνει επανειλημμένα στον εαυτό μου από τότε που τυχαία βρέθηκα σε μία συνάντηση προς τιμήν σου, με ανθρώπους που σε γνώρισαν. Φίλους, οικογένεια αλλά όχι μόνο, μιας και υπήρχαν και ανθρώποι σαν εμένα που δεν σε γνώρισαν ποτέ αλλά κατάφερες να τους αγγίξεις με την ιστορία σου. Άνθρωποι που πίστεψαν και θέλησαν να προσφέρουν και να μοιραστούν το όραμα σου το οποίο τώρα παίρνει μορφή.
Ήμουν περιτριγυρισμένη από ανθρώπους τους οποίους δέν γνώριζα αλλά αμέσως ένιωσα οικεία. Ίσως γιατί ένιωθα πως μέσα από τα posts που ανέβαζες στο Scars & Scarves, που διάβαζα με προσήλωση, είχα την αίσθηση πως σε ήξερα και εγώ. Περιέγραφες αναλλοίωτα τη δική σου πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τα βιώματα σου χωρίς κανένα περιορισμό. Είχαν κάτι που με άγγιξε από τη πρώτη στιγμή. Ήταν αληθινά, αυθεντικά και με απόλυτη διαφάνεια. Είναι αξιοθαύμαστο να αφήνεις τέτοια θετική αύρα ακόμα και μέσα από τη περιγραφή τόσο δύσκολων βιωμάτων, σωματικών αλλά και ψυχολογικών.
Υπήρχε πάντα κάτι θετικό στο τρόπο με τον οποίο αποτύπωνες τις σκέψεις σου. Σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρισκόσουν έβλεπες τη ζωή με λαχτάρα θέλοντας να νιώσεις κάθε στιγμή στο έπακρο. Αυτό ήταν το συναίσθημα που μετέδιδες σε εμένα, έναν άνθρωπο που δεν σε γνώρισε ποτέ. Με έκανες να καταλάβω πως είχες ανακαλύψει το μυστικό της ζωής το οποίο κρύβεται στο σήμερα που ζούμε, στα μικρά και απλά πράγματα της καθημερινότητας.
Δεν σε γνώρισα ποτέ μα νιώθω πως σε ξέρω.
Κι όμως είναι δυνατόν μία εικόνα με το φωτεινό και αληθινό χαμόγελό σου να μπορέσει να μεταδώσει την ενέργεια, την καλοσύνη, τη δύναμη και την αισιοδοξία που εμπνέεις; Γίνεται να αγγίξει κάποιον που δεν σε γνώρισε ποτέ; Εμένα πάντως με άγγιξε. Σε θαυμάζω για την αγάπη σου για τη ζωή.
Ανακαλύπτοντας το βαθύτερο νόημα της ζωής, θέλησες να το μοιραστείς με τους γύρω σου. Κάτι το οποίο είναι άξιο θαυμασμού και θέλει πολλά κότσια για να το καταφέρεις. Είχες ένα όραμα να δημιουργήσεις μία ΜΚΟ με σκοπό να δίνει τη δυνατότητα σε ασθενείς να απασχολούνται δημιουργικά και να υποστηρίζονται ψυχολογικά. Ειδικά τις σκληρές εκείνες ώρες που δεν μπορούν να δραπετεύσουν από το περιορισμένο, αυστηρό και ξένο χώρο του νοσοκομείου όπου έχουν κλιθεί άθελά τους και εντελώς αφύσικα να περνούν ατελείωτες ώρες. Είχες ένα όραμα να δώσεις την επιλογή να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και να τους θυμίζεις πως πρέπει να ζούν κάθημερινά.
“Στη ζωή σημασία έχει να κάνεις κάτι που οι άλλοι να το θυμούνται” είχες πεί. Εσύ κατάφερες να σε θυμούνται όχι μόνο αυτοί που σε ήξεραν προσωπικά αλλά και όλοι αυτοί που αγγίξες με τη θετική στάση ζωής σου. Έχεις καταφέρει να εμπνεύσεις και να προσφέρεις τη δυνατότητα και σε άλλους ανθρώπους να έχουν την ίδια στάση ζωής σχηματιζοντας μία αλυσίδα με αρχικό κρίκο εσένα.
Πρέπει να ήσουν πράγματι σπουδαία, ή μάλλον καλύτερα θα πω είσαι σίγουρα σπουδαία καθώς έχεις εμπνεύσει και θα συνεχίσεις να εμπνέεις τους ανθρώπους. Θα κλείσω με το δικό σου μήνυμα “Ο καρκίνος πρέπει να σταματήσει να είναι ταμπού και πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μία χρόνια ασθένεια και μόνο αυτό…απλά”.
Έμμα, δεν σε γνώρισα ποτέ μα νιώθω πως σε ξέρω.
Με θαυμασμό
Ε.Ε.
*Η οικογένεια και οι φίλοι της Έμμας, καθώς και όσοι εμπνεύστηκαν από τη στάση ζωής της πραγματοποιούν την ιδέα της για δημιουργική απασχόληση ασθενών και οικογενειών στο χώρο του νοσοκομείου μέσω της ίδρυσης και δραστηριοποίησης της Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης ΠΑΜΕΜΜΑΖΙ. Μάθε περισσότερα για τη δράση του ΠΑΜΕΜΜΑΖΙ και για το πώς μπορείς να το στηρίξεις στο www.pamemmazi.org.
Χωρίς Σχόλια