Το κουτί της Έμμας

Αρχές του 13’ το κουτί της Πανδώρας ανοίγει και πάλι, ο όγκος επανέρχεται μετά την πρώτη επιτυχή έκβαση της θεραπείας το 2011. Η μεταμόσχευση μυελού των οστών, θεραπεία ιδιαίτερα αποτελεσματική σε καρκίνους του αίματος, προτείνεται σαν μία νέα και υποσχόμενη θεραπεία ακόμα και για τον συμπαγή όγκο της Έμμας, γιατί κάθε άλλη έδινε μικρές πιθανότητες επιβίωσης σε περίπτωση υποτροπής.

Τα συμφωνητικά πολυσέλιδα, οι υπογραφές ατελείωτες « … γνωρίζω την πειραματική θεραπεία, τις πιθανές παρενέργειες και τους κινδύνους και συνεχίζω … γνωρίζω τα φάρμακα και τις επιπτώσεις τους και τα αποδέχομαι …» – με λίγα λόγια συμφωνώ σε όλα – κι έτσι κύλησαν οι μέρες με ακτινοβολία,  χημειοθεραπείες και άλλες φαρμακευτικές αγωγές ώστε να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα της εκμηδένισης του μυελού της Έμμας ώστε να γίνει η αλλογενής μεταμόσχευση.

Οι πολύ δύσκολες ημέρες των θεραπειών αυτών δεν εμπόδισαν την Έμμα να προετοιμαστεί ευλαβικά για την οργάνωση του χρόνου της μέσα στο νοσοκομείο αφού, με βάση το πρωτόκολλο, θα ήταν το λιγότερο ένας μήνας. «Χαιρόταν» που θα έπαιρνε τον μυελό της πολυαγαπημένης της αδελφής και συζητούσε αλλά και αστειευόταν με ενθουσιασμό γι’ αυτό.  Γνώριζε από τους γιατρούς τους κινδύνους και ένοιωθε εμπιστοσύνη πως θα κάνουν ό,τι καλύτερο από ιατρικής πλευράς. Όμως είχε διαχωρίσει μέσα της όσα εκείνη θα αναλάμβανε να κάνει για τον εαυτό της. Από τη μιά να ακολουθεί πιστά τις ιατρικές οδηγίες σε ζητήματα παρενεργειών και φαρμάκων, και από την άλλη να φροντίζει την οργάνωση της καθημερινότητάς της όπως εκείνη την ήθελε, όπως εκείνη την ονειρευόταν, προσαρμοσμένη στους δεδομένους περιορισμούς, αλλά πάντα όσο το δυνατό καλύτερη. Είχε πλούσιες και πρωτότυπες ιδέες, τις οποίες υλοποιούσε με ενθουσιασμό εμπνέοντας όλους εμάς, οικογένεια και φίλους, που συμμετείχαμε κι εμείς με την ίδια χαρά.

Με οδηγό τα αισιόδοξα μηνύματα και τις σκέψεις της,  αφού και τα λίγα «τοξικά»  η Έμμα τα ανακύκλωνε με μαεστρία και τα μετέτρεπε σε θετικά και ευεργετικά, γεννήθηκε η ιδέα του Εmma’s Box ή το κουτί της Έμμας.  Η δημιουργική απασχόληση τις ημέρες που θα ζούσε μέσα στο νοσοκομείο ήταν το κύριο μέλημα και έτσι βρήκε ένα μεγάλο χάρτινο κασόνι, το έβαψε με το αγαπημένο της χρώμα και φιλοτέχνησε τις πλευρές του με πολύχρωμα ψάρια, πεταλούδες και καρδιές, στρασάκια, τρέσσες και κορδέλες και στην μία του πλευρά έγραψε και  το όνομά του…Εmma’s Box.

Η Έμμα και το κουτί της κατά τη διάρκεια της μεταμόσχευσης.

Μέσα σ’ αυτό το κουτί συγκέντρωσε τον αγαπημένο της κόσμο, εκείνο που μπορεί να περιοριστεί σε 2 τ.μ., και να είναι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή. Οι βελόνες πλεξίματος και τα νήματα, τα πινέλα, οι μπογές και η παλέτα, χαρτιά Α4 όλων των χρωμάτων, κόλλες, σελοτέιπ και αυτοκόλλητα, μια γλαστρούλα με ψεύτικο λουλούδι αφού τα αληθινά απαγορεύονταν, το αγαπημένο της μαξιλάρι και η κουβέρτα της, βιβλία και ημερολόγια, μολύβια και μαρκαδόροι, χάρακες και σφραγιδούλες, και φυσικά το σημαντικότερο όλων, το laptop. Από εκεί θα άρχιζαν οι εμπνεύσεις και οι ιδεές για κατασκευές, αλλά και η επαφή με τους φίλους της για να μοιράζεται μαζί τους τις όμορφες στιγμές, αλλά και λίγες γκριζωπές. Από αυτό ξεκίνησε η ιδέα της για την ανάγκη δημιουργικής απασχόλησης των ασθενών που νοσηλεύονται, η ιδέα της που έγινε πράξη με την δική της οργάνωση σήμερα, το ΠΑΜΕΜΜΑΖΙ.

Το κουτί τοποθετήθηκε κοντά της, σε περίοπτη θέση μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου και τραβούσε αμέσως τα βλέμματα και τον θαυμασμό όλου του ιατρικού κόσμου της και των επισκεπτών. Απέκτησε συναισθηματική αξία, φωτογραφήθηκε, ταξίδεψε υπερατλαντικά για να έρθει κοντά της, μετά από ένα μικρό διάστημα αποχωρισμού, και τέλος ανακαινίστηκε ώστε να φυλάει για πάντα και με ασφάλεια στο δωμάτιο της όλα τα υλικά για χειρονακτικές δημιουργίες που η Έμμα τόσο πολύ αγαπούσε να κάνει στον ελεύθερό της χρόνο.

*Για τον Σπύρο, που «έφυγε» το 1994 στα 29 του χρόνια.