Έμμα τη λέγανε. Έμμα τη λένε.

ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ ΤΗ ΒΑΡΑΝΕ. Αυτά τα λίγα όμως με τρελαίνουν. Μακράν πρώτη η ανημπόρια. Να βλέπω ανθρώπους ακινητοποιημένους σε χλιαρές συνθήκες. Βολεμένους στα μικροπροβλήματά τους. Τακτοποιημένους σε μία εύκολη ζωή. Ανίκανους Και παραιτημένους. Να κριτικάρουν τους άλλους. Να γκρινιάζουν για τον καιρό. Να κουτσομπολεύουν τον διπλανό τους. Από πίσω, όχι στα ίσια. Να μη δρούν, αλλά να συζητάνε. Να χαραμίζουν τη ζωή τους.

Με την Ελένη είχαμε προσπαθήσει να συναντηθούμε εβδομάδες, μη σου πω μήνες. Μια δεν μπορούσα, μια δεν μπορούσε. Μια δεν απαντούσα, μια δεν απαντούσε. Απ’ την αρχή με είχε συγκλονίσει το όραμά της. Η Ελένη προ έτους έζησε το χειρότερο. Έχασε το κοριτσάκι της σε ηλικία 24 ετών από καρκίνο. Την Έμμα δυστυχώς δεν τη γνώρισα. Ήταν ένα ολοζώντανο, πανέμορφο, χαρισματικό πλάσμα, γεμάτο αισιοδοξία κι όρεξη για τη ζωή μέχρι την τελευταία της στιγμή. Η Έμμα ονειρευόταν μια ομορφότερη ζωή για τους καρκινοπαθείς. Να τους επισκέπτονται στα νοσοκομεία μουσικοί, ζωγράφοι, συγγραφείς και κάθε λογής άνθρωποι με ταλέντα, τα οποία θα μοιράζονται μαζί τους. Να οργανώνουν παιχνίδι, κινηματογραφικές παραστάσεις, συζητήσεις. Να μοιράζονται τα εφόδιά τους για να τους βοηθήσουν να ζουν ακόμη πιο δυνατοί, ακόμη πιο αισιόδοξοι. Καλύτερη ψυχολογία σημαίνει καλύτερο ανοσοποιητικό, καλύτερο ανοσοποιητικό σημαίνει καλύτερα αποτελέσματα. Τόσο απλό.

Η Ελένη μου είχε ζητήσει να μιλήσω κι εγώ σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Βρεθήκαμε τις προάλλες. Δε δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω. Αξιοπρεπής, αριστοκρατική, ντυμένη στα μαύρα. Σκιά χαμόγελου, όσο επιτρέπει ο χαμός της Έμμας. Ενας άνθρωπος που ξεχειλίζει ποιότητα, δύναμη και πείσμα για το όνειρο του παιδιού της.

Μιλήσαμε ώρα. Απ’ τα μάτια της έβγαιναν σπίθες. Κι ας έσβησε η φωτιά που έκαιγε μέσα. Η Ελένη μάζεψε τα τελευταία ξυλαράκια, τα ανακάτεψε, τα φύσηξε και την ξαναφούντωσε. Δεν καταλαβαίνεις αν είναι η η φωτιά της Εμμας ή η δική της. Έγιναν ένα πιά.

«Ξεκινήσαμε» μου λέει, «από ένα νοσοκομείο που αγκάλιασε την πρωτοβουλία μας».

Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλάνε πάντα με το “μας”, ειδικά όταν έχουν κάθε λόγο να μιλήσουν με το “μου”.

«Μας παραχώρησαν αίθουσα και μας ενέταξαν στη ζωή του νοσοκομείου. Στήριξαν τη δράση μας γρήγορα, και από την πύλη του νοσοκομείου μέχρι τον τελευταίο γιατρό και νοσηλευτή όλοι γνωρίζουν το ΠΑΜΕΜΜΑΖΙ μέσα σε δύο εβδομάδες.». Οι μεγάλοι άνθρωποι είναι συνέχεια στην δράση, κι ας έχουν κάθε λόγο να μην είναι. «Το όραμά μας δεν μπορεί να περιμένει, Στέφανε. Ξεκινήσαμε.» οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν 500 λόγους να μην κάνουν κάτι κι όμως επιλέγουν τον ένα για να το κάνουν.

Μια ώρα κράτησε η συνάντηση μας. Έφυγα συγκλονισμένος κι αποφασισμένος να βοηθήσω να φουντώσουμε τη φωτιά που καίει στη ψυχή της για την Έμμα. Αποφασισμένος να βοηθήσω κι εγώ τους συνανθρώπους μας που τόσο ανάγκη το έχουν.

Αποφασισμένος να γνωρίσω κι εγώ αυτό το μοναδικό κορίτσι μέσα απ’ αυτό το θεάρεστο έργο. Αυτό το κορίτσι που δεν είχα την τιμή να γνωρίσω.

Έμμα τη λέγανε.

Έμμα τη λένε.

 

Απόσπασμα από Το δώρο του Στέφανου Ξενάκη , Εκδόσεις Key Books.