Στην πραγματικότητα θέλω ένα σωρό πράγματα…

Εάν περνάς κάποιο χρόνο στο Facebook, πιθανότατα θα έχεις δει το meme. Ξέρεις, εκείνο σχετικά με το πώς όλοι θέλουν ένα καινούργιο κινητό, καινούργιο αυτοκίνητο, καινούργια ρούχα, αλλά πώς ένας ασθενής με καρκίνο επιθυμεί μόνο ένα πράγμα, να γίνει καλά. Ορισμένες φορές  το meme τελειώνει με την πρόκληση ότι μόνο 3% θα το μοιραστεί. Ήμουν γενικά στο 97% που δεν το μοιραζόταν, παρά το ότι θα παραδεχθώ ότι ήταν περισσότερο επειδή δεν μου άρεσε η συναγόμενη κρίση για τους ανθρώπους – για εμένα – ότι θέλουν νέα πράγματα, παρά επειδή αμφισβητούσα ότι οι ασθενείς με καρκίνο «θέλουν μόνο να γίνουν καλά».

Και μετά αρρώστησα από καρκίνο. Και το meme έγινε ακόμη πιο ενοχλητικό, γιατί μας μετέτρεπε σε στερεότυπο.

Μην με παρεξηγήσετε. Βεβαίως θα ήθελα να είμαι υγιής! Στη πραγματικότητα, πέρασα ένα σεβαστό, έστω και ανοργάνωτο, μέρος της ζωής μου πριν τη διάγνωση, προσπαθώντας να κάνω τα σωστά πράγματα για την υγεία μου και συνεχίζω να κάνω ό,τι μπορώ, στα πλαίσια της λογικής, για να επιμηκύνω τη ζωή μου μετά την διάγνωσή μου.

Αλλά μου φαίνεται ότι για να μπορεί το meme να περιορίσει όλες μας τις επιθυμίες σε μόλις ένα πράγμα, σημαίνει ότι μας περιορίζει σε μόνο ένα πράγμα, στο καρκίνο μας. Όχι μόνον αυτό, αλλά μας περιορίζει σε άρρωστους ασθενείς με καρκίνο, αδύναμους να ζήσουμε γεμάτες ζωές ή ανίκανους να είμαστε τόσο επιπόλαιοι και ρηχοί όσο θέλουμε να είμαστε.

Ίσως η οπτική μου είναι αυτή που είναι, γιατί η ίαση δεν υπάρχει για μένα, και οι θεραπείες μου επικεντρώνονται στο να διατηρούν τα πράγματα υπό έλεγχο και να συντηρούν μία ποιότητα ζωής, παρά να εξαλείψουν ακόμη και το τελευταίο καρκινικό κύτταρο στο σώμα μου. Ίσως αυτό αλλάξει, όταν θα φτάσω στο τελικό στάδιο, όταν θα είμαι, πραγματικά, πολύ άρρωστη, ή θα πονάω πολύ, ή δεν θα μπορώ πια σωματικά και πνευματικά να αντέξω τη θεραπεία.

Εν τω μεταξύ όμως, εξακολουθώ και είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν πριν τη διάγνωση. Είμαι ματαιόδοξη και με απασχολεί το γεγονός ότι όποια καινούργια ρούχα αγοράζω πρέπει να είναι μερικά νούμερα μεγαλύτερα από όταν διαγνώστηκα. Μικρά γυαλιστερά αυτοκίνητα βεβαίως μου τραβάνε τη προσοχή, όταν είμαι στο σκονισμένο «συντηρητικό» αυτοκίνητο μου,  και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι, όσο προσεκτική και να είμαι μαζί του, το τηλέφωνο μου πιθανώς δεν θα ζήσει περισσότερο από μένα και με χαρά σκέφτομαι να αγοράσω νέα μοντέλα. Ο καρκίνος δεν με έκανε ξαφνικά σοφότερη ή λιγότερο εγωίστρια, τουλάχιστον όχι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εμπειρία είχα στο παρελθόν, παρά το ότι βεβαίως και αντιλαμβάνομαι το γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι φαίνεται ότι πιστεύουν ότι το έκανε!

Ο καρκίνος δεν με έκανε λιγότερο επιρρεπή στις ανθρώπινες αδυναμίες, και άλλοι ασθενείς τελικού σταδίου που μίλησα μαζί τους, φαίνεται ότι έχουν το ίδιο συναίσθημα. Εργαζόμαστε, μεγαλώνουμε παιδιά, ταξιδεύουμε, τρέχουμε μαραθωνίους, ψωνίζουμε, χορεύουμε και γενικά ζούμε τις ζωές μας, ενώ συγχρόνως πάμε για χημειοθεραπείες, απεικονιστικές εξετάσεις, αιματολογικές, και συμπληρώνουμε έντυπα ασφαλιστικών εταιρειών. Ορισμένοι, αναπτύσσουν ακόμη και ένα όραμα να παρέχουν πρακτική υποστήριξη σε άλλους, όπως έκανε η Έμμα. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε διαφορετικά επίπεδα αποδοχής του να ζεις με καρκίνο, και, ίσως, να πεθάνεις από καρκίνο, τόσο μεταξύ μας, όσο και ακόμη και μέσα μας σε διάφορες στιγμές, αλλά συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε και να κάνουμε πράγματα που μπορούμε να καταφέρουμε και  όντως καταφέρνουμε, στη νέα μας κανονικότητα.

Εάν λοιπόν αποφασίσετε να μοιραστείτε εκείνο το meme – όμως όχι μαζί μου, παρακαλώ! – σκεφτείτε αυτό το μήνυμα. Μην μας «μικρύνετε» σε ασθενείς ανθρώπους με ένα μόνο πράγμα στο μυαλό μας. Όλοι είμαστε σε ένα ταξίδι, με λιγότερες ή περισσότερες, δυσκολίες και εμπόδια, με ευκολότερες ή δυσκολότερες διαδρομές, με λιγότερη ή περισσότερη ομορφιά, σοφία, γελοιότητα, χιούμορ, λύπη, αγάπη και πόνο, στην πορεία μας. Μαθαίνουμε να εκτιμάμε τις καλές πλευρές και να μαζεύουμε δύναμη για τις όχι τόσο καλές.

Και σε αυτό, οι άνθρωποι με καρκίνο δεν είναι διαφορετικοί από οποιονδήποτε άλλο γύρω τους.

Πώλα