Μια εφηβεία με επιπλοκές…

Η εφηβεία λένε ότι είναι από τις πιο δύσκολες περιόδους στη ζωή ενός ανθρώπου. Μπαίνει στην ενηλικίωση, προσπαθεί να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του, διαλέγει τους φίλους του, υποστηρίζει τα θέλω του, με λίγα λόγια προσπαθεί και ο ίδιος να συνειδητοποιήσει ποιος είναι και τι θέλει τελικώς να καταφέρει στη ζωή του. Από την άλλη μεριά όμως, όλα αυτά του δίνουν την ευκαιρία να νιώσει ελεύθερος για να μπορέσει να βρει το δρόμο του, γιατί πλέον δεν είναι παιδάκι αλλά μέρα με την μέρα ωριμάζει όλο και περισσότερο.
Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς (τελικώς) πέρασα μία ‘ιδιαίτερη’ θα έλεγα εφηβεία…

Ήμουν 14 στα 15. Για μένα τα πράγματα τότε ήταν απλά, είχα αρχίσει να μπαίνω στο κλίμα της ‘μεγάλης’ του σχολείου, η μεγάλη του ‘γυμνασίου’! Θα πήγαινα του χρόνου λύκειο, οπότε ποιος τη χάρη μου! Το μόνο που με ένοιαζε ήταν, τι ρούχα θα βάλω, τι τσάντα θα κρατήσω, τι θα συζητήσουμε με τις φίλες μου στο διάλειμμα, σε ποια αγόρια αρέσουμε και γενικά πόσο ωραία είναι που μεγαλώνουμε! Παράλληλα με αυτά τα ξέγνοιαστα πράγματα βέβαια, διάβαζα πολύ μιας και η τάξη που ήμουν ήταν σχετικά απαιτητική και είχα στόχο να σπουδάσω οικονομικά στο εξωτερικό, ενώ στον ελεύθερο χρόνο μου, μου άρεσε πολύ το τένις και το τρέξιμο. Ήμουν και στην ομάδα στίβου του σχολείου μου.

Να πώς αλλάζει όμως η ζωή σου ξαφνικά!

Ήταν Φεβρουάριος του 2008, εποχή αγώνων. Όποτε στο σχολείο είχαμε αρχίσει ήδη τις προπονήσεις. Τότε ήταν που αισθάνθηκα ότι είχα κάτι στο πόδι μου, αλλά πίστευα πως είχα πάθει θλάση, από την εντατική άσκηση. Οι μέρες περνούσαν, οι αγώνες πλησίαζαν και η ενόχληση δεν έφευγε. Την παραμονή των αγώνων, η διάθεσή μου δεν ήταν καθόλου καλή και δεν ήθελα με τίποτα να τρέξω στους αγώνες. Για να το καταφέρω αυτό, χρειαζόμουν χαρτί γιατρού, οπότε και πήγα στο νοσοκομείο, έκανα ακτινογραφία και περίμενα να τη δει κάποιος για να μου γράψει τη γνωμάτευση. Όταν όμως ο γιατρός την είδε, είπε «Ελπίζω να μην είναι κακοήθης». Εγώ βέβαια δεν κατάλαβα και πολλά, αλλά οι γονείς μου ήταν σε πανικό. Μέσα σε πέντε μέρες πρέπει να επισκεφθήκαμε πάνω από δεκαπέντε διαφορετικούς γιατρούς, μέχρι να φτάσουμε σε μία παιδό-ογκολόγο (την μελλοντική γιατρό μου), η οποία επιβεβαίωσε τα σενάρια που έκαναν και όλοι οι προηγούμενοι.

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, φύγαμε για το Παρίσι, όπου και θα έκανα βιοψία. Εγώ είχα τρομάξει, αλλά προς στιγμήν υπερτερούσε ο ενθουσιασμός μου για το ταξίδι, ενώ και οι γονείς μου ήταν πολύ ψύχραιμοι μπροστά μου οπότε δε μου άφηναν περιθώρια ώστε να σκέφτομαι χειρότερα σενάρια. Είχαμε κλείσει ραντεβού στη γιατρό μετά από μία εβδομάδα για να πάρουμε τα αποτελέσματα της βιοψίας.

Ήταν απόγευμα όταν πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ έκατσα στο σαλόνι με την αδερφή μου, ενώ οι γονείς μου με την θεία μου, είχαν πάει στο γραφείο της γιατρού. Η ώρα περνούσε και οι γονείς μου δεν κατέβαιναν από τον επάνω όροφο, μέχρι που πήραν τηλέφωνο την αδερφή μου να ανέβουμε πάνω στο γραφείο όπου συζητούσαν με τη γιατρό. Μπαίνουμε στο γραφείο, και τους βλέπω όλους αμίλητους το οποίο μου έκανε εντύπωση αλλά δεν είπα κάτι. Δε φοβόμουν, γιατί ακόμα πίστευα πως δεν είχα κάτι σοβαρό. Η γιατρός μου είπε να κάτσω και άρχισε να μου μιλάει για την βιοψία. «Δυστυχώς, η βιοψία μας επαλήθευσε το φόβο μας, έχεις οστεοσάρκωμα στην περόνη».

1η ερώτηση: «Ωραία, τι είναι οστεοσάρκωμα;»

Μόλις έκανα την ερώτησή μου, συνειδητοποίησα ότι οι υπόλοιποι είχαν βάλει τα κλάματα, οπότε αυτό άρχισε να με τρομάζει. Σκεφτόμουν «τώρα αυτοί, γιατί κλαίνε και εγώ όχι;». Έτσι ψύχραιμά περίμενα την απάντηση της γιατρού « Είναι ένα είδος καρκίνου, όγκος στο οστό», εκείνη την ώρα κατάλαβα περισσότερα, ότι αυτό που έχω σίγουρα δεν είναι καλό και σίγουρα δεν θα περάσει την επόμενη μέρα.

2η ερώτηση: «Δηλαδή θα μου πέσουν τα μαλλιά;»

Εκείνη την στιγμή μόνο αυτό με ένοιαζε, γιατί προφανώς στα δεκαπέντε μου δεν μπορούσα να καταλάβω τη σοβαρότητα της ασθένειας. Ήξερα μόνο ό,τι είχα δει από ταινίες και ό,τι είχα ακούσει για αυτό.
Μου απαντάει « Από τις χημειοθεραπείες που θα κάνεις δυστυχώς θα συμβεί και αυτό»
Και εκεί αρχίζω να κλαίω σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν μπορεί αυτό να είχε συμβεί σε εμένα, μάλλον κάποιο κακό όνειρο θα έβλεπα, ήταν αδιανόητο να το πιστέψω. Πώς θα πήγαινα σχολείο χωρίς μαλλιά; Τι θα έλεγα; Προς στιγμή μόνο αυτά με ένοιαζαν, γιατί μέχρι εκεί συνειδητοποιούσα τι έχω. Για το αν θα ζούσα δεν υπήρχε κανένας λόγος, γιατί ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό αυτό το σενάριο.

3η ερώτηση: «Κι αν δε θέλω να το κάνω; Τι θα πάθω;»

Με κοιτάει η Ελληνίδα ειδικευόμενη και χωρίς να το μεταφράσει από τα γαλλικά, μου απαντάει «Θα πεθάνεις». Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ήταν αδιανόητο να το πιστέψω βέβαια γιατί ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να μην γίνω καλά. Από εκείνη την στιγμή κιόλας άρχισα να μετράω αντίστροφα μέχρι να τελειώσει ο Γολγοθάς που ακολούθησε.

Πάντα αναρωτιόμουν όμως «Γιατί εγώ;».
Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά από εκείνη την μέρα και ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω όλο αυτό που πέρασα. Οι χημειοθεραπείες κράτησαν ακριβώς εννέα μήνες. Μετά γύρισα στην κανονική μου ζωή. Ακόμα το “γιατί;” δεν έχω καταφέρει να το απαντήσω στον εαυτό μου, αλλά ξέρω πως με έκανε άλλο άνθρωπο. Πλέον δίνω σημασία σε άλλα πράγματα στη ζωή, και εκτιμώ την κάθε μέρα. Μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια, έχω πολλές ωραίες στιγμές γέλιου, ξεγνοιασιάς κι ας περνούσα δύσκολα.
Ο καρκίνος δεν σου σταματάει την ζωή, απλά σε αναγκάζει να πορευτείς διαφορετικά. Δεν σε κάνει διαφορετικό, αλλά πιο δυνατό. Σου επιτρέπει να ανακαλύψεις ότι μέσα σου κρύβεις μια ατελείωτη δύναμη που κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι την έχει αν δεν περάσει μία τέτοια δοκιμασία στη ζωή του. Μπορεί να ήταν μια ιδιαίτερη εφηβεία, αλλά οι δυσκολίες της με έκαναν αυτή που είμαι σήμερα.

από την Ιόλη, survivor από οστεοσάρκωμα