Hospital Ride

Σήμερα θα ξεκινήσω την ιστορία μου με ένα σύντομο (και υπόσχομαι καθόλου κουραστικό) μάθημα βιολογίας, βασισμένο στις ελάχιστες ιατρικές γνώσεις που έχω αποκομίσει μέχρι σήμερα. Για όσους δεν το γνωρίζουν -και είμαι σίγουρη ότι είστε πολλοί- μία από τις πιο συχνές παρενέργειες της χημειοθεραπείας είναι η πτώση των λευκών αιμοσφαιρίων, των κυττάρων που μάχονται ιούς, βακτήρια και μύκητες. Τα φάρμακα που σκοτώνουν τα κύτταρα του όγκου, δηλαδή, παράλληλα σκοτώνουν και τα κύτταρα του αίματος. Η πτώση αυτή είναι μεν παροδική, αλλά τότε ο οργανισμός είναι πολύ ευάλωτος σε λοιμώξεις και ιώσεις. Τις μέρες εκείνες δεν πρέπει να βγαίνω σε πολυσύχναστα μέρη και να έρχομαι σε επαφή με οποιονδήποτε έχει έστω και ένα αθώο βηχαλάκι.

«Όταν τα λευκά σου είναι κάτω από 1500 και η θερμοκρασία σου ξεπεράσει τους 38 βαθμούς, πρέπει να έρθεις αμέσως στο νοσοκομείο», ήταν από τα πρώτα “πρέπει” που άκουσα από τους γιατρούς μου. Οι λέξεις αυτές είχαν χαραχθεί στο μυαλό μου τόσο έντονα που είχα τόσο άγχος κάθε φορά μήπως δεν καταλάβω τον πυρετό.  Μήπως δεν προλάβω την λοίμωξη που παραμονεύει. Μάλλον επειδή περίμενα ότι θα αρρωστήσω, «έπρεπε» να αρρωστήσω για να κυλήσουν όλα με βάση το πρόγραμμα.

Ερχόμαστε, λοιπόν, σε ένα ασυνήθιστα κρύο βράδυ του Οκτωβρίου 2011. Η μαμά μου κι εγώ είμαστε στην Αμερική, όπου λίγους μήνες νωρίτερα ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Μένουμε στο σπίτι των θείων μου, σε ένα απομονωμένο προάστιο της πρωτεύουσας. Το κρύο είναι πρωτοφανές για φθινόπωρο, ενώ λίγες μέρες πριν έχει ρίξει το πρώτο χιόνι. Τα λευκά μου είναι αρκετά χαμηλά, ώστε όλες οι λοιμώξεις να είναι πιθανές.

Είναι δύο το πρωί και το θερμόμετρο δείχνει 38. Ξυπνάω τη μαμά μου. Οι κινήσεις της είναι σχεδόν αυτόματες. Ανοίγει τη ντουλάπα και βγάζει το βαλιτσάκι που παίρνω πάντα μαζί μου. Βάζει φόρμες,  μπλουζάκια, και πιτζάμες. Ντύνομαι και πακετάρω οδοντόβουρτσα, οδοντόπαστα και πετσέτες. Έχω ξεχάσει τα βασικότερα. Το λάπτοπ και το αστυνομικό μου μυθιστόρημα. Χωρίς αυτά δεν περνάει η ώρα. Την αγαπημένη μου κουβέρτα και το μαξιλάρι μου, γιατί αυτά του νοσοκομείου μυρίζουν “νοσοκομείο”. Τα τηλέφωνα επικοινωνίας σε περίπτωση ανάγκης βρίσκονται σε ένα χαρτί κολλημένο πάνω στον καθρέφτη μου. Πλησιάζω και καλώ το τηλεφωνικό κέντρο εξηγώντας στην ξενυχτισμένη, αλλά ευγενική τηλεφωνήτρια, πώς έχουν τα πράγματα. Μου λέει ότι θα ειδοποιήσει τον εφημερεύοντα γιατρό και ότι θα με πάρει πίσω. Η μαμά μου είναι έτοιμη και καθόμαστε αγουροξυπνημένες, χωρίς να μιλάμε, πάνω στο κρεβάτι περιμένοντας το τηλεφώνημα. Μετά από πέντε λεπτά παίρνει πίσω ο γιατρός καθαρά για τυπικούς λόγους, αφού και οι δύο ξέρουμε ότι θα μου πει να πάω αμέσως εκεί.

Το κρύο είναι αφόρητο. Τα τζάμια του αυτοκινήτου είναι θολά και παγωμένα. Βάζουμε τον κλιματισμό στο φουλ και ξεκινάμε. Ανοίγουμε τα μεγάλα φώτα, γιατί με τα μικρά δεν βλέπεις τίποτα. Γύρω υπάρχουν σπίτια που απέχουν πολύ, όμως, το ένα από το άλλο και δίνουν την αίσθηση της απομόνωσης.  Είμαστε πολύ ήρεμες, γιατί είναι κάτι που έχουμε κάνει ήδη πολλές φορές. Το ραδιόφωνο παίζει Justin Bieber και αρχίζουμε να τραγουδάμε. Αν και όχι οι μεγαλύτερες fans του Bieber, είναι σίγουρα ένας διασκεδαστικός τρόπος να κρατηθούμε ξύπνιες. Ξαφνικά σταματάμε, γιατί μέσα στο δρόμο κάθεται ακίνητο ένα ελάφι. Είναι συνηθισμένο να βλέπεις ελάφια στη γειτονιά μας και επειδή δεν φημίζονται για την ευστροφία τους πρέπει να τα προσέχεις, ιδιαίτερα το βράδυ. Το ελάφι μας κοιτάζει, το κοιτάζουμε κι εμείς, αλλά δεν δείχνει την παραμικρή θέληση να κάνει στην άκρη. Χωρίς να πούμε λέξη, μας πιάνει νευρικό γέλιο. Δεν ξέρω τι πέρασε από το μυαλό της μαμάς μου κι άρχισε να γελάει, αλλά εμένα μου φάνηκε πολύ σουρεάλ αυτό το σκηνικό:

“Βρίσκομαι στην Αμερική, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, κάνω χημειοθεραπείες· ποια εγώ; Είναι δύο το πρωί και τραγουδάω Bieber, μαζί με τη μαμά μου (!) στο δρόμο προς το νοσοκομείο· όντως εγώ; Και τέλος ένα ελάφι μου εμποδίζει το δρόμο.”

Το σκηνικό μου θυμίζει ταινία τρόμου, λίγο πριν μας επιτεθεί ο μανιακός δολοφόνος. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτό δεν συνέβη ποτέ και η υπόλοιπη ώρα πέρασε αναλύοντας τα πιθανά αίτια του πυρετού. Εκείνη πιστεύει ότι φταίει που πήγα βόλτα στο mall χωρίς τη μάσκα μου. Διαφωνώ. Άλλωστε θυμάμαι καθαρά το παιδάκι που καθόταν στον απέναντι καναπέ και έβηχε, όταν πήγα χθες για εξετάσεις αίματος. Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, τουλάχιστον. Αναρωτιόμαστε ποια από τις νοσοκόμες που ξέρουμε έχει βάρδια σήμερα κι αν θα είναι κάποια αρκετά ικανή για να μην με πονέσει με τα τρυπήματα.

«Δεν έχουμε ξεχάσει κανένα σύμπτωμα σωστά;», ρωτάω γιατί ξέρω ότι θα μας κάνουν εξονυχιστικές ερωτήσεις, ακόμα κι αν τώρα έχει φτάσει σχεδόν τρεις το ξημέρωμα. Αν κάτι παραλείψω εγώ θα το θυμηθεί η μαμά, και το αντίστροφο. Άλλωστε, είμαστε πολύ καλό team από τότε που ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Χωρίς να το καταλάβω έχουμε φτάσει στην είσοδο του νοσοκομείου. Περνάμε τις ειδικές ταυτότητες που έχουν μόνο ασθενείς και μόνιμοι επισκέπτες, και η ράμπα του πάρκινγκ ανοίγει. Μπαίνουμε από την κεντρική είσοδο. Επικρατεί μια εκκωφαντική σιγή στο λόμπυ. Κατευθυνόμαστε προς το ασανσέρ με προορισμό τον έκτο όροφο, όπου συνήθως νοσηλεύομαι. Δεν μ’αρέσει καθόλου να μένω μέσα, αλλά παραδόξως νιώθω μια ανακούφιση. Μάλλον γιατί όλα κύλησαν με βάση το πρόγραμμα.