Η Πόλη του Φωτός

Παρίσι. Η πόλη του Φωτός. Η πόλη που συνδυάζει το παλιό με το σύγχρονο, το συντηρητικό με το προοδευτικό, την υψηλή τέχνη με τη μόδα. Δύο πολύ καλές μου φίλες ζουν και εργάζονται εκεί και επιτέλους έφτασε η μέρα που πήρα τη μεγάλη απόφαση και έκλεισα εισιτήρια. Είχα να πάω αρκετά χρόνια στο Παρίσι και είχα ξεχάσει την αίσθηση του να βρίσκεσαι εκεί. Οι πρώτες δύο μέρες κύλησαν ομαλά. Βγήκαμε βόλτα με τη Δανάη στο πολύβουο και ζωντανό Μαρέ, στη γειτονιά όπου ο Ουγκώ έγραφε τους Άθλιους περισσότερο από έναν αιώνα πριν. Ήταν αργία, ο καιρός με το μέρος μας και όλος ο κόσμος ήταν έξω. Άλλοι έτρωγαν σε μικρά μπιστρό, άλλοι περπατούσαν με ένα παγωτό στο χέρι ή έκαναν βόλτα με το ποδήλατο. Τιμήσαμε αυθεντικές γαλλικές quiches και περιπλανηθήκαμε στα στενάκια. Ήπιαμε καφέ και φάγαμε κρουασάν. Επειδή οι φίλες μου δούλευαν, εξερεύνησα και μόνη μου το Παρίσι. Βρέθηκα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Palais de Tokyo, στη συνέχεια περπάτησα κατά μήκος του Σηκουάνα μέχρι τον Πύργο του Άιφελ. Επισκέφθηκα το Centre Pompidou, όπου είδα άλλη μια έκθεση σύγχρονης τέχνης, πέρασα μπροστά από την Παναγία των Παρισίων, την οποία οι τουρίστες φωτογράφιζαν με δέος και το βράδυ συνάντησα τα κορίτσια για κρασί σε ένα γραφικό μπιστρό. Πράγματι το Παρίσι ήταν μεγαλόπρεπο, όπως το θυμόμουν. Κάθε γωνιά του σε οδηγούσε σε μια άλλη ιστορική περίοδο. Οι άνθρωποι ήταν ζωντανοί, γελούσαν και έμοιαζαν να έχουν όρεξη για ζωή και πάθος για δημιουργία.

Αυτό που δεν σας είπα είναι ότι έφτασα στο Παρίσι στις 11 Νοεμβρίου 2015, δύο μέρες πριν το τρομοκρατικό χτύπημα. Ένα χτύπημα με πολλούς νεκρούς στην καρδιά της Ευρώπης.  Σε μία χώρα που τη νιώθουμε πολύ κοντά μας, επειδή είναι πράγματι πολύ κοντά μας. Και γεωγραφικά και πολιτισμικά. Σε μια χώρα που ζουν, σπουδάζουν και εργάζονται πολλοί φίλοι και γνωστοί μας. 130 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα σε ένα βράδυ και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Την ώρα που έτρωγαν, έπιναν, έβλεπαν ποδόσφαιρο και χόρευαν στην αγαπημένη τους μουσική. Δεν μπορούσαν να το προβλέψουν. Δεν είχαν προετοιμαστεί για τίποτα από όλα αυτά. Στη θέση τους θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ και οι φίλοι μου. Θα μπορούσες να βρίσκεσαι εσύ.

Την ώρα του χτυπήματος είμαι στο σπίτι της Αθηνάς, όπου έχουμε οργανώσει ένα μικρό πάρτυ. Δεν μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και βρισκόμαστε συνεχώς πάνω από τα κινητά μας για οποιαδήποτε νέα πληροφορία, προσπαθώντας να κατανοήσουμε τη σειρά και την ακρίβεια των γεγονότων. Προσπαθώντας να εντοπίσουμε φίλους που βρίσκονται στην περιοχή της επίθεσης. Όλα παγώνουν με την είδηση ότι πρόκειται για τρομοκρατία. Η κυβέρνηση ανακοινώνει απαγόρευση κυκλοφορίας στους δρόμους. Αυτό σημαίνει, ότι αν δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη, δεν μπορούμε να βγούμε από το σπίτι. Κοιτάω έξω από το παράθυρο. Οι δρόμοι είναι άδειοι, αν και Παρασκευή βράδυ. Το μόνο που ακούγεται είναι ο επίμονος ήχος των περιπολικών και των ασθενοφόρων που τρέχουν να βοηθήσουν τους τραυματίες.

Την επόμενη μέρα επιτρέπεται η κυκλοφορία και βγαίνουμε για να πάρουμε φαγητό. Και προς μεγάλη μου έκπληξη πολλοί είναι αυτοί που κάνουν το ίδιο. Ενώ υπάρχει καχυποψία και θλίψη στα βλέμματα των ανθρώπων, αυτό που συμβαίνει με εκπλήσσει. Οι άνθρωποι είναι έξω. Μπορεί όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Κάθονται στα καφέ και στα μπιστρό με τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Συζητούν για το χθεσινό βράδυ. Παρόλο που συνέβη αυτό το τραγικό γεγονός λίγα βήματα από την πόρτα τους, δεν τα παρατούν. Δεν αλλάζουν την καθημερινότητά τους. Όσο κι αν φοβούνται για ένα επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα, δεν κλείνονται στα σπίτια τους. Μπορεί χιλιάδες σκέψεις να περνούν από το μυαλό τους κάθε φορά που βγαίνουν, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Ο φόβος του θανάτου δεν τους σταματά, έστω κι αν αυτός βρέθηκε πολύ κοντά τους. Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία λειτουργούν κανονικά τη Δευτέρα το πρωί. Η ζωή συνεχίζεται.

Όλα αυτά με βάζουν σε σκέψεις και άθελά μου κάνω μια πολύ προσωπική σύνδεση με τα γεγονότα. Η στάση των Παριζιάνων σε μια τόσο δύσκολη και συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση μου αποκάλυψε πόση δύναμη έχει ο άνθρωπος ακόμα και όταν έρχεται αντιμέτωπος με έναν τόσο απρόβλεπτο και αναπόφευκτο κίνδυνο. Κίνδυνοι για τη ζωή και την υγεία υπάρχουν παντού. Για άλλους είναι πιο κοντά, ενώ σε άλλους φαντάζουν μακρινοί. Παρόλα αυτά, το χτύπημα αυτό απέδειξε πόσο ευάλωτοι είμαστε όλοι. Πως όλοι βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι και πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκτεθούμε σε αυτόν.

Κάποιοι από εμάς δεν θα επιβιώσουν. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται τα θύματα του Παρισιού, των Βρυξελλών, της Άγκυρας και της Λαχόρης του Πακιστάν. Ανάμεσά τους είναι χιλιάδες άνθρωποι που έχουν χαθεί από θανατηφόρες ασθένειες, όπως ο καρκίνος. Σε αυτούς δεν δόθηκε δεύτερη ευκαιρία. Δεν τους δόθηκε χρόνος να σκεφτούν αν τους αρέσει ο τρόπος που ζουν τη ζωή τους, αν θα άλλαζαν κάτι, αν θα τα έσβηναν όλα και θα ξεκινούσαν από την αρχή. Κανείς δεν τους προειδοποίησε. Την έχασαν έτσι απλά μέσα σε ένα βράδυ, μέσα σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο. Χωρίς καμία λογική εξήγηση.

Πολλοί από εμάς ,όμως, θα ζήσουν. Θα μας δοθεί δεύτερη ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τα πάντα. Να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει. Να αποβάλλουμε ό,τι μας καταβάλει. Να κάνουμε λάθη, να πέσουμε και να ξανασηκωθούμε. Και για το λόγο αυτό οφείλουμε να ζήσουμε. Οι πληγές μας θα έχουν χρόνο για να επουλωθούν. Και ακριβώς γι’αυτό πρέπει να μην υποκύψουμε στο φόβο, είτε αυτός λέγεται τρομοκρατία, είτε λέγεται καρκίνος.  Να μην τον αφήσουμε να
αλλάξει την ταυτότητά και τις συνήθειες μας.

Αυτό το μάθημα μου δίδαξαν οι Γάλλοι την 13^η Νοεμβρίου. Μου έδειξαν ότι ακόμα και σε στιγμές που νομίζω ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι μου, δεν πρέπει να το βάζω κάτω και να μένω αδρανής. Ακόμα κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά, πρέπει να βρω τον τρόπο που θα με οδηγήσει στο φως. Και κυρίως ότι το φως είναι μια κατάσταση που μόνο εμείς, ως επιζώντες, μπορούμε να δημιουργήσουμε. Το Παρίσι στάθηκε δυνατό απέναντι στο φόβο της τρομοκρατίας. Κι έτσι μου απέδειξε έμπρακτα ότι δεν έχει πάρει τυχαία τον τίτλο της Πόλης του Φωτός.

*Εις μνήμην των θυμάτων του Παρισιού, της Λαχόρης, των Βρυξελλών, της Άγκυρας και όλων εκείνων που χάνουν τη ζωή τους από τρομοκρατικά χτυπήματα.