Ήρθε αυτή η μέρα του χρόνου. Για την ακρίβεια αυτή η μέρα έρχεται μία ή δύο φορές τον χρόνο. Παλαιότερα με συνοδεία ενός ή δύο ατόμων, πλέον κανενός. Όχι επειδή έπαψαν να ενδιαφέρονται, απλώς επειδή πλέον μπορείς και μόνος. Ίσως και καλύτερα μόνος. Έτσι, δεν γίνεται τόσο μεγάλο θέμα. Παραμένει μία φυσιολογική μέρα σαν όλες τις άλλες: σαν να πήγαινες ένα ραντεβού στον οδοντίατρο, για εξετάσεις αίματος ρουτίνας ή για να περιμένεις με τις ώρες στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας.
Μπαίνεις μέσα λες και πας επίσκεψη στο σπίτι κάποιου γνωστού. Τακτοποιείς τα γραφειοκρατικά και κάθεσαι υπομονετικά στο σαλόνι περιμένοντας να ακούσεις το όνομά σου για την συνηθισμένη ‘συνέντευξη με τον γιατρό’. Σκέφτεσαι να βάλεις ακουστικά να ακούσεις μουσική να ξεχαστείς λιγάκι, δεν το κάνεις όμως, μην τυχόν και σε φωνάξουν και δεν ακούσεις (αυτό είναι ίσως το κακό του να πηγαίνεις μόνος σου). Σκέφτεσαι να πιείς νερό, δεν το κάνεις όμως, γιατί ποιος ξέρεις πόση ώρα θα είσαι μέσα στον ‘ψυχεδελικό μαγνήτη’.
Αυτή η αναμονή μπορεί να κρατήσει ώρα πολλή ή και λίγα μόνο λεπτά ή και δευτερόλεπτα, κι έτσι οι σκέψεις αυτές δεν προλαβαίνουν καν να δημιουργηθούν στο μυαλό σου. Όπως και η περιβόητη συνέντευξη με τον γιατρό, θα κρατήσει μερικά λεπτά. Πρώτη ερώτηση βλέποντας το ιστορικό σου “A, βλέπω δεν είναι η πρώτη σου φορά εδώ” και ακολουθεί η άλλη κλασσική ερώτηση “έχεις σίδερα, λάμες κ.λπ. στο σώμα σου;”. Η απάντησή σου χαλαρή, λες και σε ρώτησε ποιο είναι το ζώδιό σου. Λόγω των πολλών φορών πλέον που πας εκεί, νιώθεις ίσως και την ανάγκη να πιάσεις κουβέντα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπεις πάντα. Δεν προλαβαίνεις όμως, γιατί οι ερωτήσεις ήδη τελείωσαν κι εσύ περιμένεις στο άλλο σαλόνι “να περάσεις στο επόμενο στάδιο”. Πρώτη κίνηση να πιεστείς να πας τουαλέτα. Από το άγχος (ναι για κάποιο λόγο έχεις άγχος, ή μάλλον αγωνία) πας συνέχεια τουαλέτα κι ας μην έχεις πιει σταγόνα νερό.
Ενώ κάθεσαι στο σαλόνι, συνήθως για πολύ λίγα λεπτά, σκέφτεσαι “αχ μακάρι να είναι εκείνος ο ωραίος ο ακτινολόγος που είχα δει πέρυσι ή έστω κάποιος/α άλλος/η ευγενικός/ή. Ωχ. Το σκιαγραφικό το πήρα μαζί μου; Γιατί αλλιώς ολόκληρη ιστορία μετά…Τι αποτελέσματα να έχω άραγε αυτήν την φορά; Το νιώθω ότι θα είναι καλά, αφού αισθάνομαι μια χαρά. Αχ ας είναι καλά, για να με αφήσουν στην ησυχία μου πια με τα φάρμακα. Μια χαρά είναι η ζωή μου τώρα, μην μου αλλάξουν πάλι τις ισορροπίες μου με γιατρούς και τρεξίματα”.
Τέτοιες και άλλες πολλές σκέψεις περνάνε γρήγορα από το μυαλό σου. Αναρωτιέσαι πόσες πολλές σκέψεις μπορείς να έχεις σε τόσο λίγα λεπτά. Και τότε σε φωνάζουν να περάσεις μέσα. Εσύ μπαίνεις με κάποιο χαμόγελο. Όχι πολύ προσποιητό. Προσποίηση χαλαρότητας ίσως. Η ακτινολόγος (τελικά αυτήν δεν την έχεις ξαναπετύχει) σε ενημερώνει να αφήσεις τα πράγματά σου και τα μεταλλικά σου αντικείμενα στο δωματιάκι που κλειδώνει και σου λέει να πας τουαλέτα γιατί θα είσαι περίπου μιάμιση ώρα μέσα. Εσύ αν και μόλις είχες πάει, φυσικά δεν χάνεις την ευκαιρία. Παίρνεις το κλειδί από το δωματιάκι και της το δίνεις με την ίδια χαλαρότητα που προσπαθείς να σε διαπνέει. Της δίνεις και το σκιαγραφικό και μπαίνεις στον θάλαμο. Σου λέει τα συνηθισμένα: πώς να ξαπλώσεις, να μην πιέσεις την φούσκα εάν δεν είναι απόλυτη ανάγκη και άλλα τέτοια κι εσύ θες να φωνάξεις “μα έχω έρθει τόσες φορές, τα ξέρω!”. Αντ’ αυτού χαμογελάς και κλείνεις τα μάτια. Ο ψυχεδελικός μαγνήτης αρχίζει τους ήχους του.
Τους ήχους του τους έχεις μάθει πλέον απέξω. Ξέρεις πότε ένας ήχος που μοιάζει με τρυπάνι διαδέχεται έναν απαλό που δεν σε ενοχλεί και τόσο. Προσπαθείς να αφεθείς στους ήχους αυτούς. Φτιάχνεις τραγούδια. Τόση ψυχεδέλεια εκεί μέσα…Προσπαθείς να θυμηθείς στίχους για να τους σημειώσεις με το που βγεις. Φαντάζεσαι όμορφες στιγμές: πως είσαι ερωτευμένος, πως είσαι αγκαλιά με το αγαπημένο σου βιβλίο, πως είσαι ανάσκελα στην πιο γαλήνια θάλασσα, πως … μα πως περνάει μιάμιση ώρα!
Οδηγίες ‘χρήσης και επιβίωσης’:
- Όχι πολύ νερό πριν
- Χαλαρότητα όσο γίνεται πριν και κατά την διάρκεια
- Καλά ενυδατωμένο σώμα για την αποφυγή φαγούρας μέσα στον τομογράφο
- Αναπνοές και θετικές σκέψεις συνέχεια
- Να σκέφτεσαι πως είναι για το καλό σου κ.α.
Δήμητρα, με αυτοάνοσο νευρολογικό νόσημα
2 Σχόλια
Δεν νομίζω περιγράφονται με λόγια οι στιγμές μέχρι να πάρουμε τα αποτελέσματα στα χέρια μας. Με θυμάμαι πολλές φορές να τρέμω και να χάνω τα λόγια μου όταν περιμένω στην σειρά για να ζητήσω τα αποτελέσματα. Και οι επόμενες στιγμές (ευτυχώς τον τελευταίο καιρό) ακολουθούνται από ένα χαμόγελο που δεν λέει να φύγει και από πολλές φωτογραφίες των αποτελεσμάτων σε φίλους και συγγενείς! 🙂 Μακάρι όταν (αν) έρθει η στιγμή των κακών αποτελεσμάτων, να μπορέσω κι εγώ να πω ”πάμε θα το νικήσουμε!”
Για πρώτη φορά από την ανάρτηση της Εμμανουέλας πέρυσι και από σένα τώρα Δήμητρα μαθαίνω πώς νοιώθει εκείνος που μπαίνει στον “μαγνήτη”. Και οι δύο παρουσιάσατε την αγωνία, την ταλαιπωρία, την δύναμη, την τόλμη, την αισιοδοξία, την αίσθηση ρουτίνας που νοιώθει κάποιος, και όλα αυτά, πάντοτε με χιούμορ. Πραγματικά “ψυχεδελικός”, όπως λες. Εχοντας όμως ζήσει δεκάδες, ναι πολλές δεκάδες, μαγνητικές, αξονικές και PET της Εμμανουέλας μου, θάθελα να ήξερα πώς νοιώθεις μετά, σ’ εκείνες τις επώδυνες ώρες, ίσως και μερικές ημέρες, μέχρι να σου πουν τα αποτελέσματα. Ποτέ δεν τη ρώτησα. Τότε, που εγώ ο γονιός, περιμένω με μία εξωτερική, φαινομενική ψυχραιμία, το τηλέφωνο του γιατρού να χτυπήσει, για να πανηγυρίσω, πάλι με μία εξωτερική, φαινομενική ψυχραιμία, ή να πω : “πάμε πάλι από την αρχή, θα το νικήσουμε αυτή τη φορά”. Ψυχεδέλεια.