Μείνετε ακίνητη, παρακαλώ.

Ένας πόνος στο χέρι, ένα τράβηγμα στο πόδι ή ένα μούδιασμα στην πλάτη είναι ικανά να τρομοκρατήσουν τους γιατρούς μου. Η λύση; Μαγνητική τομογραφία.  Είναι η ευκολότερη και πιο ανώδυνη διαδικασία για να εντοπίσουν την πιθανή αιτία. Ή έτσι σου λένε τέλος πάντων. Πράγματι δεν σε τρυπάνε, ούτε σε πονάνε. Αλλά πρέπει να μείνεις ακίνητος για όση ώρα διαρκέσει. Να μην κουνηθείς καθόλου, ώστε οι εικόνες που θα λάβουν να είναι ακριβείς. Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Πολλές φορές μάλιστα σε ακινητοποιούν, δένοντας τα πόδια σου και τα χέρια σου. Άλλες φορές τοποθετούν το κεφάλι σου σε κάτι που μοιάζει με μια μεγάλη άβολη κάσκα. «Αφαιρέστε ό,τι μεταλλικό φοράτε», σου λένε πριν μπεις, αλλά εγώ πάω πάντα προετοιμασμένη. Ποτέ τζην παντελόνι γιατί τα κουμπιά είναι μεταλλικά. Ποτέ σκουλαρίκια, κολιέ, βραχιόλια και ρολόγια. Τίποτα με φερμουάρ.

Αφού απαλλαγώ από κάθε τι μεταλλικό, συμπληρώνω την πιο ακαταλαβίστικη φόρμα που έχω συναντήσει. “Φοράτε ωτικό κοχλία; Έχετε μεταλλικό stent; Φέρετε εγκεφαλική βαλβίδα εγκεφαλονωτιαίου υγρού;”  Υποθέτω πως όχι και τσεκάρω τα σχετικά κουτάκια. Ήρθε η ώρα να  μπω στο «μαγνήτη», όπως τον λένε οι άνθρωποι του ιατρικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και εμού πλέον.

Για αυτούς που δεν είχαν ακόμη την εμπειρία της μαγνητικής, το μηχάνημα μοιάζει με ένα μεγάλο κύλινδρο, μέσα στον οποίο μπαίνεις και μένεις ακίνητος συνήθως για μισή ώρα. Εγώ μπαίνω για 1.30 με 2 ώρες, βέβαια, γιατί είμαι περίπτωση. Όσο πιο παλιό το μηχάνημα, τόσο πιο στενός ο χώρος και τόσο πιο μεγάλη η πιθανότητα κλειστοφοβίας. Κάθομαι στο σκληρό «κρεβάτι», μου δένουν τα πόδια για να είναι ακίνητα, μου βάζουν μαξιλάρια, κουβέρτες, ακουστικά με μουσική(!), στην προσπάθειά τους να με κάνουν να νιώσω όσο πιο άνετα γίνεται. Μου δίνουν ένα κουδουνάκι να πατήσω σε περίπτωση ανάγκης. Η εξέταση ξεκινάει και μου λένε(εσκεμμένα ή μη δεν έχω καταλάβει ακόμα) ότι θα διαρκέσει πολύ λιγότερη ώρα απ’ ότι όντως διαρκεί.

Και τότε ξεκινάει όλη η διασκέδαση. Το τοίχωμα δεν απέχει πάνω από πέντε εκατοστά από το πρόσωπό μου. Αρχίζουν οι δυνατοί θόρυβοι. Τόσο δυνατοί που σου δίνουν τα ακουστικά για να μην κουφαθείς. Παράλληλα παίζει μουσική, την οποία όμως με δυσκολία ακούω στο βάθος και προσπαθώ να διακρίνω το κομμάτι μέσα από όλον αυτόν τον αδιανόητο θόρυβο. Βαριέμαι αφόρητα και δεν έχω ιδέα αν έχει περάσει μισή ώρα ή δέκα λεπτά. Ο θόρυβος αλλάζει συνεχώς ρυθμό, αλλά παραμένει πολύ δυνατός. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να κοιμηθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω.

Ανοίγω τα μάτια μου. Η αναπνοή μου γίνεται λίγο πιο γρήγορη. Τα χέρια μου και η πλάτη μου έχουν αρχίσει να μουδιάζουν και νιώθω έντονα την ανάγκη να κουνηθώ. «Δεν πρέπει να κουνηθώ», σκέφτομαι και ξανακλείνω τα μάτια μου. Φέρνω στο νου μου τις τεχνικές διαλογισμού που έμαθα στη yoga.  Φαντάζομαι ότι δεν βρίσκομαι ακινητοποιημένη μέσα σε έναν στενό σωλήνα. Ότι δεν έχω αδυναμία φυγής.

Τώρα βρίσκομαι σ’ένα πράσινο λιβάδι. Όχι δεν μου αρέσει. Αλλάζω εικόνα. Προτιμώ τη θάλασσα. Τώρα περπατάω ανέμελα στην παραλία και τα πόδια μου βρέχονται λίγο από το νερό. Νιώθω τη ζεστή άμμο στα πόδια μου. Ξαπλώνω στην πετσέτα μου και να με παίρνει ο ύπνος στο καλοκαιρινό αεράκι. Κοιτάω τη θάλασσα. Σκέφτομαι τι θα κάνω φέτος το καλοκαίρι. Με ποιους θα είμαι και που θα πάω. Χαμογελάω. Ξαφνικά η εικόνα αυτή διακόπτεται. Τι θα δείξει άραγε η σημερινή μαγνητική; Τι θα σημαίνει για μένα το αποτέλεσμά της; Θα μπορώ να πάω διακοπές; Κι αν είναι μετάσταση; Δεν αντέχω άλλες χημειοθεραπείες, έχω κουραστεί.

Ανοίγω τα μάτια μου κι έχω βουρκώσει. Η αναπνοή μου είναι γρήγορη. Δεν μπορώ να μείνω άλλο ακίνητη, νιώθω ότι θα πάθω κρίση πανικού. Με κατακλύζουν σκέψεις που δυσκολεύομαι να αποβάλω. Τα δάκρυα κυλάνε τώρα στα μάγουλά μου και σκέφτομαι ότι με βλέπει και ο ακτινολόγος να κλαίω. Αποφασίζω ότι πρέπει να τις αντιμετωπίσω, γιατί αν χτυπήσω το κουδουνάκι και σταματήσει η εξέταση, δεν θα τελειώσει ποτέ. Ξεκινάω να κάνω αναπνοές. Μετράω ως το τέσσερα για την εισπνοή και κάνω το ίδιο με την εκπνοή. Σκέφτομαι μόνο την αναπνοή μου. Λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μου. Ούτε το μηχάνημα, ούτε η ακινησία, ούτε ο θόρυβος. Υπάρχω μόνο εγώ και η αναπνοή μου. Οι χτύποι της καρδιάς μου είναι ήρεμοι και τα δάκρυά μου σιγά σιγά στεγνώνουν. Καταφέρνω να ηρεμήσω και η υπόλοιπη ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβω.

Ο θόρυβος σταματάει ξαφνικά και ο χειριστής μου ανακοινώνει ότι τελειώσαμε. Με ρωτάει αν κουράστηκα. “Όχι όχι μια χαρά είμαι”, λέω κοφτά γιατί δεν θέλω να πιάσω κουβέντα. Είναι σίγουρος ότι θα έχω καλά αποτελέσματα. Χαμογελάω και συμφωνώ μαζί του. Σηκώνομαι και τεντώνομαι. Νιώθω μια ανακούφιση. Μπορώ να σταθώ όρθια, να περπατήσω, να κουνήσω τα χέρια μου και το κεφάλι μου. Βγαίνω από το νοσοκομείο. Η ζωή συνεχίζεται αδιατάρακτη στον έξω κόσμο και χωρίς να το καταλάβω επιστρέφω κι εγώ σε αυτήν.

*Credit στον μπαμπά μου που με απαθανάτισε για τις ανάγκες του blog