Αρκετές ημέρες σκέφτομαι να γράψω κάτι για σήμερα, για τα 25α γενέθλια σου που δεν θα γιορτάσουμε. ‘Ηθελα να γράψω κάτι μέσα στο δικό σου πνεύμα, κάτι που να βγάζει σκέψη, δύναμη και συναίσθημα, χιούμορ και αισιοδοξία μαζί. Δεν μου έρχεται όμως. Παρά το ότι ξυπνάω και κοιμάμαι με το πρόσωπο σου, μου είναι αδύνατο να εμπνευσθώ από την δική σου στάση ζωής σήμερα. “Μην γίνεσαι drama queen, μπαμπά” θα μου έλεγες τώρα, όπως συνήθιζες να μου λες σε μερικές στιγμές δραματικού ύφους των λόγων μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να διατηρήσω ένα ανάλαφρο ύφος σε ένα blog με “ανάλαφρες ιστορίες για τον καρκίνο και τη ζωή”. Ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν “τρίχες και άλλα αναντικατάστατα”, όπως έγραφες στη πρώτη σου ιστορία. Αλλά υπάρχουν και πραγματικά αναντικατάστατα. Εκείνο που μου έμαθες, μεταξύ άλλων, Εμμανουέλα, είναι να νοιώθω ευτυχισμένος, παρά το ότι επί 5,5 χρόνια, επί 1998 ημέρες ζούσες με την ασθένεια μέσα σου, και χωρίς αυτήν απέξω σου. Όση ψυχική κούραση και αν περάσαμε αυτό το διάστημα, σε διαβεβαιώνω ότι όλοι είμασταν ευτυχισμένοι, και θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε με την ίδια κούραση για όσα χρόνια χρειάζονταν, γιατί είμασταν ευτυχισμένοι. Αλλά η ευτυχία από τη δυστυχία απέχει ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο. Σήμερα δεν μπορώ να κοιτάξω πίσω στην ευτυχία 24 χρόνων, γιατί αυτή με πληγώνει. Σήμερα πρέπει να έχω τη δύναμη να ζήσω την ημέρα των γενεθλίων σου χωρίς να σβήσεις τα 25 κεράκια σου.
Ο μπαμπάς
2 Σχόλια
Λυπάμαι που έφυγε. Χαίρομαι που έζησε. Η ζωή είναι πάντα μικρή αλλά εκείνη της έδωσε μεγάλη αξία.
Ένα φιλί στην Έμμα … είναι δύσκολο να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, τα αφήνω να τρέξουν και κοιτάζω για άλλη μια φορά αυτό το αγγελικό πρόσωπο, αυτό το υπέροχο χαμόγελο…η ομορφιά της ζωής ζωγραφισμένη σε αυτά τα φωτεινά μάτια. Kαλό ταξίδι Έμμα …η ιστορία σου μάθημα ζωής για εμένα!