Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι ποια από όλες τις ιστορίες μου θα μοιραστώ μαζί σας. Προσπαθώ να θυμηθώ γεγονότα από τα πέντε προηγούμενα χρόνια που θα μπορούσαν να κινήσουν το ενδιαφέρον σας. Ίσως τις 40 μέρες που πέρασα στο νοσοκομείο μετά τη μεταμόσχευση μυελού, το ταξίδι στο Εδιμβούργο με τους τρελούς μου φίλους ή τις βόλτες που έκανα στη Νέα Υόρκη μετά από μια μικρή, αλλά επεισοδιακή εγχείριση. Μία στιγμή πόνου που αντιμετώπισα με υπομονή ή μια στιγμή αδυναμίας, όπου δεν το έβαλα κάτω. Τα τελευταία πέντε χρόνια είναι γεμάτα με τέτοιες στιγμές. Στο μυαλό μου, ίσως αποτελούνται μόνο από τέτοιες στιγμές. Στιγμές θάρρους, στιγμές που ενώ όλα μοιάζουν δύσκολα, εγώ καταλήγω πάντα να βλέπω τη θετική όψη του νομίσματος.
Τα θυμάμαι όλα σαν να συνέβησαν χθες και πιστεύω ότι η δουλειά της καταγραφής δεν θα είναι δύσκολη. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως σήμερα δυσκολεύομαι να διατυπώσω τις σκέψεις μου. Σήμερα δεν έχω συμβουλές και παραινέσεις και δεν μπορώ να διηγηθώ καμία από αυτές τις στιγμές θάρρους και αισιοδοξίας.
Κι ενώ τόσες μέρες προσπαθώ να γράψω, κάθε φορά αποτυγχάνω και απογοητεύομαι. Έτσι αναπόφευκτα αρχίζω να γκρινιάζω στην καλύτερή μου φίλη ( aka Ματίλντα ), η οποία μου λέει μετά από μία ατελείωτη συνομιλία στο Skype :
«Είναι οκ κάποιες φορές να μην είσαι καλά».
Μια φράση, που ενώ ακούγεται απόλυτα ορθολογική σε πολλούς από εσάς, εμένα δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό. Τότε καταλαβαίνω γιατί δεν μπορώ να γράψω. Γιατί δεν είμαι καλά. Δεν είμαι καλά και δεν πειράζει. Γιατί πολλές φορές είναι εντάξει να μην τα αντιμετωπίζεις όλα με θάρρος και αισιοδοξία. Να αποδέχεσαι την αδυναμία και την απόρριψη. Όσο κι αν προσπαθείς, δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τα πάντα με κουράγιο και δύναμη. Όσο δύσκολο κι αν είναι, είναι και αυτό μέρος της ζωής. Να μάθεις να αποδέχεσαι τα όριά σου. Να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις όλα και να τα παρατάς, έστω και για λίγο. Να συγχωρείς τον εαυτό σου σε στιγμές αδυναμίας και αποτυχίας. Σε μια κοινωνία που επιδοκιμάζει μόνο την επιτυχία και τη δύναμη, να μάθεις ότι το να είσαι ευάλωτος δεν είναι μειονέκτημα, αλλά ένα αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς σου.
Κι έτσι, το μόνο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα είναι τα αρνητικά της ασθένειας, τις αδυναμίες μου. Όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, ο καρκίνος έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου και έχει αλλοιώσει τη ζωή μου. Έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πάνω μου. Το σημάδι της ακτινοβολίας στην κοιλιά μου και σημάδι του πορτ στο στέρνο μου. Τη νευροπάθεια και την μειωμένη συγκέντρωση. Μου έχει περιορίσει το αλκοόλ, το τρέξιμο και το αγαπημένο μου άθλημα, το σκι. Κι έχει αφήσει στο πέρασμά του κι άλλα αόρατα σημάδια, που δεν μπορεί να δει κανείς με την πρώτη ματιά. Σε πολλές περιπτώσεις έχει διακόψει τη ζωή μου. Με έχει αναγκάσει να σταματήσω τις διακοπές μου και να λείπω από την αποφοίτηση της Μαίρης, τη γιορτή της Μαριλίζας και από πολλά άλλα σημαντικά γεγονότα κοντινών μου προσώπων. Το να παραδεχτώ, όμως, την αδυναμία που μου δημιουργεί και να συνεχίσω, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μάχης μου εναντίον του.
Σήμερα, λοιπόν, παραδέχομαι ότι είμαι ευάλωτη, νιώθω αδύναμη και φοβάμαι. Είναι μια από τις αλήθειες που επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας. Γι’αυτό συγχωρείστε με αν δεν κατάφερα να γίνω πηγή έμπνευσης.
7 Σχόλια
Να εισαι σιγουρη οτι υπαρχουν πολλοι εκει εξω που νοιωθουν μερικες φορες ακριβως ετσι. Και χωρις να εχουν καρκινο. Φιλια και μη σταματας για πολυ.
Είσαι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ πηγή έμπνευσης.
Σε λατρεύω.. Είμαστε μαζί σου
Είναι αδύνατο να μη μας εμπνεύσεις Έμμα. Κι αυτό είναι γιατί δεν μας εμπνέει η αισιοδοξία σου αλλά η αυθεντικότητά σου, η γενναιοδωρία σου κι η απίστευτα θετίκη και βαθιά επιρροή που έχεις στη ζωή μας. Η εμπνευσή αυτή δεν έχει σχέση με τον καρκίνο αλλά με εσένα, προυπήρχε και δεν έχει αλλάξει. Απλά ο καρκίνος σε εκανε να μοιραστείς τον εαυτό σου πλατιά μέσω του διαδίκτυου.
Όσο για το θέμα της αισιοδοξίας η απαισιοδοξίας διαβάζω ένα βιβλίο που μας καλεί να ονομάζουμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν όπως είναι χωρίς να τα ονομάζουμε καλά η κακά, χωρίς να τους “αντιστεκόμαστε”. Με το να μας μιλήσεις για τη σημερινή σου αδυναμία μας επιτρέπεις να αποδεχθούμε τις δικές μας στιγμες αδυναμίας και σ΄ευχαριστούμε. Σήμερα λοιπόν εμείς στέλνουμε ζεστές δυναμοτικές σκέψεις αγάπης κι αποδοχής.
Still an inspiration to me.
Όλοι είμαστε ευάλωτοι κι όλοι έχουμε αδυναμίες, ένα γεγονός που η σοφή Ματίλντα το έθεσε απλοϊκά και ‘δεκτικά’. Είναι όντως οκ να μην είμαστε καλά και να είμαστε ευάλωτοι. Είναι ανθρώπινο. Δεν μπορούμε εξ ορισμού να ελέγχουμε όλες τις καταστάσεις γύρω μας, ούτε να τα γνωρίζουμε όλα. Όμως η οπτική γωνία από την οποία τα βλέπουμε και ο τρόπος που πορευόμαστε μ’ αυτά, είναι επιλογή μας.
Το κείμενό σου λοιπόν, είναι μία ανάσα συνειδητοποίησης, που εμένα τουλάχιστον μ’ εμπνέει ακόμη πιο πολύ.
πολυ ωραιο κειμενο! μην το βαζεις κατω στο να αποδεχεσαι την αδυναμια σου… Ισως σου φανει ενδιαφερουσα αυτη η ομιλια, εμενα με βοηθησε πολυ: https://www.youtube.com/watch?v=aEbJ_maF_fo
Εμένα μου στέρησε την πιο όμορφη και ανέμελη ηλικία της εφηβείας.. Τι να κάνουμε; να μην προχωράμε; όλοι οι επιζήσαντες έχουμε τα σημάδια στο σώμα μας.. Από την πιο απλή τομή μέχρι την πιο βαθιά πληγή του φόβου που βιώνουμε σε κάθε στιγμιαία ανάμνηση. Έτσι είναι η ζωή. Αν δεν την Πάμε μας πάει η ίδια. Το πού.. Άγνωστο.