Όταν ο Σπύρος συνάντησε την Έμμα

Πριν από μερικά χρόνια συναντάω την Έμμα για πρώτη μετά από καιρό σε ένα πάρτι του φίλου μας του Σαράντη στο Εδιμβούργο. Είχαμε να βρεθούμε από την αποφοίτηση του Λυκείου αν και στο σχολείο δε γνωριζόμασταν καλά, ήμασταν σε διαφορετικές παρέες.

Στεκόμαστε στο χολ και συζητάμε για την πόλη, για τις σπουδές μας και ανταλλάσσουμε νέα. Ήξερα ότι η Έμμα ζει με καρκίνο και έτσι τη ρωτάω για τις εμπειρίες της, τις θεραπείες και τα ιατρικά της. Μου απαντάει με αυτοπεποίθηση και ειλικρίνεια. Θυμάται πως στο Γυμνάσιο είχα λείψει από το σχολείο για ένα χρόνο έχοντας και εγώ καρκίνο και με ρωτάει για τις δικιές μου εμπειρίες. Πάνω στην κουβέντα ανακαλύπτουμε πως και οι δυο είχαμε περάσει τον ίδιο καρκίνο, σάρκωμα Ewing.

– Όντως; Πλάκα κάνεις! Σοβαρά; Απίστευτο!

Εκείνη τη μέρα ένιωσα ότι ξεκινήσαμε μια φιλία που θέλαμε να είχαμε αρχίσει εδώ και χρόνια. Ζούσαμε σε διαφορετικές χώρες όμως κάθε φορά που βρισκόμασταν ήταν λες και γνωριζόμασταν χρόνια.

Θυμάμαι έντονα την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Ήταν πέρσι, τη δεύτερη βδομάδα του Αυγούστου όταν βγήκαμε για ένα ποτό στο κέντρο της Αθήνας. Πήγαμε σε ένα μπαρ στο Μοναστηράκι και καθίσαμε στην ταράτσα έχοντας για θέα τη φωταγωγημένη Ακρόπολη. Είχε πολλή ζέστη. Μιλήσαμε για σχέσεις, για τις θεραπείες, για το blog. Θυμάμαι τις κινήσεις της και τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής της. Τα λέγαμε για ώρες, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε και περάσαμε ένα όμορφο βράδυ.

Εμμανουέλα,

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε μπορώ να γράψω ούτε στο ελάχιστο όσο ωραία έγραφες εσύ!
Όπως κάθομαι εδώ, συγκινούμαι και στεναχωριέμαι. Σκέφτομαι πόσα πολλά είχαμε ακόμα να πούμε, πόσο πολλή παρέα ήθελα ακόμα να κάνω μαζί σου. Παρόλα αυτά νιώθω τυχερός που σε γνώρισα και ευγνώμων για τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Το θάρρος, η αισιοδοξία και η θετική ενέργεια που σκόρπιζες τόσο γενναιόδωρα θα μας αγγίζει για πάντα. Αυτό μας έμαθες άλλωστε.

Σε σκέφτομαι με όλη μου την αγάπη.

Σπύρος