ChemoDay – GameNight

Εβδομάδα χημειοθεραπείας. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα από τις πέντε που θα πρέπει να έρχομαι στο νοσοκομείο. Έξι ώρες τη φορά. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, μάλλον από το άγχος μου. Όχι γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει, αλλά γιατί μέσα μου ξυπνάνε δυσάρεστες αναμνήσεις.

Πάει ενάμισης χρόνος από την τελευταία φορά που έκανα χημειοθεραπεία και ενώ θυμάμαι το γενικότερο συναίσθημα, δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου τις λεπτομέρειες. Αυτή τη φορά πρόκειται για διαφορετικό σχήμα φαρμάκων. Αφού ολοκληρώνω μια γραφειοκρατική διαδικασία για να αποδείξω ότι όντως πάσχω από καρκίνο και δεν ήρθα έτσι απλώς για να κάνω άσκοπα τη θεραπεία, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο. Μπαίνω μέσα και κάθομαι σε μία από αυτές τις αναπαυτικές πολυθρόνες που βλέπουμε συχνά στις ταινίες.

Για μένα η χημειοθεραπεία είναι κάτι σαν ιεροτελεστία. Έχω αποφασίσει ότι δεν μπορεί να συνδυαστεί με τίποτα άλλο. Είναι η εβδομάδα που χάνομαι από όλους και από όλα και φέρομαι σαν ασθενής που έχει ανάγκη προσοχής και φροντίδας. Η νοσοκόμα ξεκινάει τον ορό και όλες οι αναμνήσεις βρίσκουν γρήγορα διέξοδο από το υποσυνείδητο και γίνονται πάλι κομμάτι του συνειδητού. Πρώτα έρχεται η ναυτία, μετά η υπνηλία και το βουητό στα αυτιά. Δεν αντέχω τις φωνές των ανθρώπων γύρω μου, η τηλεόραση των διπλανών με ενοχλεί, δεν θέλω να φάω και να πιώ τίποτα, κουκουλώνομαι με την κουβέρτα μου, κι ας έχει 25 βαθμούς Κελσίου στο δωμάτιο. Διαβάζω ένα βιβλίο αλλά δεν συγκεντρώνομαι, κι έτσι ανοίγω το laptop να δω την αγαπημένη μου σειρά, μήπως μου φτιάξει τη διάθεση, αλλά μάταια. Οι ώρες περνάνε αργά και όταν ακούω τη φωνή της νοσοκόμας να μου λέει ότι τελειώσαμε για σήμερα, νιώθω μια ανακούφιση. Αύριο πάλι. “Τέσσερις μέρες ακόμα”, σκέφτομαι, μπαίνω στο αυτοκίνητο της μαμάς μου και γυρνάμε σπίτι.

Η σημερινή όμως δεν είναι σαν όλες τις άλλες μέρες. Σήμερα είναι game night ή αλλιώς βραδιά επιτραπέζιων παιχνιδιών.  Μαζευόμαστε με τους φίλους μου πότε στο ένα σπίτι, πότε στο άλλο και παίζουμε και σήμερα θα μαζευτούμε σε μένα. Είναι η πρώτη φορά που συμπίπτει με μέρα χημειοθεραπείας και αυτό με αγχώνει.  Είμαι ακόμα στη θέση του ασθενούς. Έχω κρατήσει τον ορό για να μην με ξανατρυπάνε αύριο και το χέρι μου πονάει. Περπατάω μέσα στο σπίτι με αργούς ρυθμούς και ξαπλώνω από τον έναν καναπέ στον άλλον. Ένας εξωτερικός παρατηρητής θα έλεγε ότι μοιάζω με  ρομπότ που έχει προγραμματιστεί λάθος με αποτέλεσμα να μιλάει και να κινείται σε slow motion. Η ναυτία έχει χειροτερέψει και δεν θέλω να φάω τίποτα, παρά μόνο φράουλες. Δεν υπάρχει λογική στη ναυτία. Σήμερα έχω εμμονή με τις φράουλες, αύριο μπορεί να τις σιχαίνομαι.

Στις 9, χτυπά το κουδούνι και έρχονται οι πρώτοι. Μέχρι τις 10 έχουν φτάσει όλοι. Και τότε γίνεται κάτι εντυπωσιακό. Δεν είμαι πια ασθενής∙ είμαι σαν όλους τους άλλους. Η ναυτία υποχωρεί σταδιακά, η κούραση το ίδιο και από τη μια στιγμή στην άλλη έχω όλη την ενέργεια και την όρεξη να παίξω, να γελάσω, να συζητήσω. Παραγγέλνω τις πίτσες και ξεκινάμε να παίζουμε. Για μερικές ώρες αποβάλλω κάθε αρνητική σκέψη, κάθε ένταση και αγωνία για το τί μπορεί να επιφυλάσσει η επόμενη μέρα.  Παίζουμε “taboo”, έρχεται η σειρά μου και κατά έναν περίεργο τρόπο δεν νιώθω πια τον ορό στο χέρι μου. Δεν μιλάω και δεν κινούμαι σαν ρομπότ. Οι πίτσες έρχονται και ενώ όλοι τις καταβροχθίζουν, εγώ κόβω να φάω φράουλες∙ πολλές φράουλες. Φωνάζουμε, γελάμε και τσακωνόμαστε, αναπόσπαστο κομμάτι μιας τέτοιου είδους βραδιάς. Οι ώρες περνάνε γρήγορα και σιγά σιγά όλοι φεύγουν.

Την επόμενη μέρα το πρωί και ενώ κοιμάμαι βαθιά, με ξυπνάει φωνή της μαμάς που μου λέει ότι έχουμε αργήσει. Δυσκολεύομαι να ανοίξω τα μάτια μου και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι “Γιατί τι είναι σήμερα;” Είναι η δεύτερη μέρα.”, σκέφτομαι. Ετοιμάζομαι γρήγορα και φτάνω αργοπορημένη στο νοσοκομείο. Κάθομαι στην κλασσική πολυθρόνα, τα φάρμακα αρχίζουν να ρέουν στις φλέβες μου και περιμένω να μπω και πάλι στη θέση του ασθενούς. Αλλά σήμερα νιώθω διαφορετικά. Ο χρόνος περνάει και κατά έναν περίεργο τρόπο είμαι ακόμα καλά. “Ακόμα καλά; Μα πώς γίνεται αυτό; Κάτι πάει λάθος.” Κι όμως τίποτα δεν πήγαινε λάθος. Αντιθέτως, χθες το βράδυ έγινε κάτι μοναδικό. Η χθεσινή βραδιά, χωρίς να το καταλάβω, διέκοψε για πρώτη φορά την ιεροτελεστία της χημειοθεραπείας. Την ιεροτελεστία στην οποία αυθυποβάλλομαι, νιώθοντας άρρωστη και κουρασμένη τις μέρες εκείνες.

 Δεν εννοώ ότι οι παρενέργειες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν και είναι αναγκαία επακόλουθα της θεραπείας. Η χθεσινή βραδιά όμως μου έδειξε ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος. Ότι οι μέρες της θεραπείας δεν περιορίζονται αναγκαστικά σε βελόνες και αντιεμετικά φάρμακα. Δεν είμαι πλέον ασθενής, ή τουλάχιστον σήμερα δεν αισθάνομαι ασθενής. Το μόνο που νιώθω ότι με διαφοροποιεί από τους φίλους μου είναι ότι ενώ εκείνοι χθες έτρωγαν pizza, εγώ έτρωγα φράουλες. Κάθομαι πίσω την πολυθρόνα και χαμογελάω. Αισθάνομαι καλά, έστω κι αν είναι μόνο για σήμερα.IMG_7511

You Might Also Like

14 Σχόλια

  • Reply Κατερίνα September 29, 2016 at 10:25 am

    Πολύ δυνατή ιστορία. Δείχνεις πως η ψυχολογία ειναι το Α και το Ω σε μια τόσο δύσκολη ασθένεια. Έχεις τον ίδιο τύπο καρκίνου με τον πατέρα μου κ μπορώ εν μέρει να καταλάβω πως ειναι.

    Ταλαιπωρούμαστε τωρα 7 χρόνια, αλλά ευχαριστώ το Θεό που ενώ του δίνανε 6 μήνες ζωής μόνο, έχει φτάσει τα 7 χρόνια κ σε λίγο καιρό θα δει κ εγγόνι το οποίο εύχομαι να ειναι δώρο Θεού κ να του δώσει κ αλλά τόσα χρόνια.

    Διαφέρεις μόνο απο τον πατέρα μου στο ότι έχεις πολύ δυνατή ψυχολογία κ αυτό βοηθάει! Το 2010 που ο πατέρας μου έκανε τις θεραπείες η ψυχολογία του ήταν στα τάρταρα. Φυσικά κ δεν περίμενα να πετάει, αλλά όχι κι έτσι… πολύ δύσκολες εποχές κ στιγμές. Μακάρι να μην ξανάρθουν για κανέναν!

    Εύχομαι παρόλα αυτά να γίνεις σύντομα καλά, αν κ πιστεύω πως είσαι δυνατή κ θα γίνεις! Είσαι νέα κ δυνατή κ δίνεις δύναμη με όσα γράφεις.
    Να είσαι πάντα καλά!!!

  • Reply ΧΡΥΣΑ κουτελια March 27, 2016 at 11:14 pm

    Κατι που εμαθα προσφατα και ανακαλυψα οτι βοηθαει πολυ. Γαιδουραγκαθο για να αποτοξινωθει ο οργανισμος απο τα χημικα και να αντεξει τις χημειοεραπειες. Σε ροφημα ή σε βαμμα απο το φαρμακειο που μπαινει σε σταγονες σε οποιοδηποτε ροφημα. Ο φιλος μου ο Βασιλης βοηθηθηκε πολυ και επι τη ευκαιρια, δεν λεει χημειοεραπειες αλλά εξοντωση του εχθρου και εχει δικιο. Καλο βολι. Φατον τον ατιμο.

  • Reply Σοφια Σιδηροπουλου March 26, 2016 at 11:21 pm

    Συνεχίζουμε να χαμογελάμε απο την καρδιά μας με την καρδιά μας , γιατί το ξέρεις καλα και το γράφεις υπέροχα ετσι προχωράμε ! Η μισή θεραπεία είναι. Η δικη μας δύναμη , απο την ψυχή μας , η άλλη μισή είναι απο τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας και είμαστε τυχερές γιατί έχουμε και εσυ και εγώ . Η ψυχολογία μας βοηθά να προχωράμε και το σώμα ακολουθεί ! Φιλιά Καληνύχτα Εμμα !

  • Reply Nora Stavropoulos March 21, 2016 at 11:48 pm

    Emma mou, I hope you remember me from Washington DC. This is a first for me to post on any web site but this was passed on to me by my Giulia who was so moved but was also lifted up for the promise of the future by your blog, that I had to reply. You are an amazing young woman with strength of character and courage. You are an example to us all because you show us that though life is not always easy, we have to deal with what is sent our way with grace and dignity. Good friends and family can be the strongest medicine. Your writing is so meaningful and I hope you keep adding to this blog.

    • Reply Emma Vernicou March 26, 2016 at 6:05 pm

      Dear Nora, of course I remember you from Washington DC. How could I forget the lunch we had at Leopold’s with Giulia and my mom? Thank you very much for your kind words and I hope you enjoy the post that are coming up. In this blog, I will try to describe the other side of the story, when it comes to dealing with a chronic disease like cancer. The happy moments and the moments that made me laugh. The moments when the disease is not the thing that defines me.
      Lots of love,
      Emma

  • Reply Zaharo Laios March 17, 2016 at 7:47 pm

    Dear Emma, when I started reading, I thought I would cry my eyes out, because the sad state of the world today brings tears to my eyes too often to recall. But instead I am smiling because you have given me hope. There are still beautiful strong young people like you out there ready to fight for life even when I feel like giving up. And so I will not give up and I will use your example to keep working in my own small way to make the world a better place for the wonderful young people like you who will inherit it. I’m looking forward to reading more from you!

    • Reply Emma Vernicou March 26, 2016 at 5:47 pm

      Dear Ms Laios,
      Your comment made my day. I am very glad that my story gives you hope to continue trying and helping the best way that you can to make the world a better place. It’s an honor for me to hear such words from one of the most wonderful teachers. I hope you enjoy the rest of the posts. Stay tuned!

  • Reply Annie tSILIKOUDI March 17, 2016 at 1:11 pm

    Επειδή εδώ μας λες μόνο αλήθειες και το ίδιο μας ζήτησες να κάνουμε κι εμείς αγαπημένη Έμμα, δε μπορώ να σου κρύψω ότι και σήμερα που σε διάβασα, όπως και την προηγούμενη φορά, τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα και συγχρόνως θέλω να σε σφίξω δυνατά στην αγκαλιά μου. Είσαι η Εμμανουελίτσα, η φίλη της κόρης μου, που σε γνώρισα όταν ξεκινήσατε μαζί το γυμνάσιο. Είσαι ο ίδιος άνθρωπος – για μένα το ίδιο παιδί- κι αντιμετωπίζεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και αυτήν την πρόκληση.” Αρπάζεις τον ταύρο απ’ τα κέρατα” με δύναμη απίστευτη, κουράγιο ,ωριμότητα, αισιοδοξία. Κι ένα χαμόγελο. Αχ αυτό το χαμόγελό σου! Μας παρασύρει όλους.

    • Reply Emma Vernicou March 26, 2016 at 5:58 pm

      Κυρία Άννυ, το σχόλιό σας με συγκινεί πολύ και ταυτόχρονα μου δείχνει πόση υποστήριξη έχω από ολους σας για να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα. Σας ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα λόγια σας.

  • Reply Elina Karmokolias March 16, 2016 at 3:55 am

    Εμμα μου, όταν σε πρωτογνώρισα με εντυπωσίασε η δύναμη της ψυχής σου, η καλωσύνη σου και η θετική σου ενέργεια. Ειναι τα όπλα που σε θωρακίζουν στον πόλεμο κατα του καρκίνου και που θα σε βοηθηςουν να νικηςεις. Σ´ ευχαριςτω για το μάθημα που μας δίνεις . Για τα πράγματα που έχουν πραγματική αξία στη ζωή. Για τη δύναμη του μυαλού και της ψυχής πάνω στο σώμα μας. Χαίρομαι που έχεις μια υπέροχη οικογένεια και πιστούς φίλους που σε στηρίζουν στη δοκιμασία σου. Περιμένω την επόμενη ιστορία σου!

  • Reply Sofia Skafida March 15, 2016 at 11:52 pm

    Γεια σου Εμμα….με λενε Σοφια.Απο το 2010 που διαγνωστηκα με ca οωθηκων δεν εχω ηρεμησει με τις χημειοθεραπειες…Εχω κανει 26 θεραπειες σχεδον καθε εναμιση χρονο…μεταστασεις και τα σχετικα……Προσπαθησε να βρεις το μεγαλο δωρο που σου εκανε αυτη η νοσος οπως την ονομαζουν οι γιατροι μας…για μενα ειναι να προσπαθω να δράττομαι της ευκαιριας να χαιρομαι την στιγμη….την ευχαριστη στιγμη
    Την οποια στιγμη…….Σου ευχομαι τα καλυτερα!!

    • Reply Emma Vernicou March 19, 2016 at 7:51 pm

      Γειά σου Σοφία! Λυπάμαι για τη διάγνωσή σου και που έχεις ταλαιπωρηθεί με τόσες μεταστάσεις και πολλές χημειοθεραπείες. Γνωρίζω πολύ καλά αυτό το συναίσθημα και μπορώ να σε καταλάβω. Από την άλλη μεριά όμως χαίρομαι γιατί φαίνεται να ξέρεις να χαίρεσαι τη ζωή με ότι κι αν αυτή σου επιφυλάσσει, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα. Ελπίζω να συνεχίσεις να χαμογελάς , να δράττεσαι κάθε ευκαρίας να ζεις και να μην αφήνεις αυτό το κομμάτι της ζωής σου να σε καθορίζει!

  • Reply Tessie Catsambas March 15, 2016 at 10:54 pm

    Δυνατή ιστορία Εμμα. Μας δείχνεις πραγματικά πως μπορούμε να έχουμε επιλογή για τη θέση που παίρνουμε στις καταστάσεις τις ζωής. Κι αυτό είναι αλήθεια όχι μόνο στις δυσκολίες όπως στην εμπειρία σου αλλά και στα “καλά”, π.χ. Κάποιοι και κάποιες στο πανεπιστήμιο βλέπουν την κατάσταση τους ανυπόφορη γιατί έχουν πολύ διάβασμα. Θα μπορούσαν οσως να νοιωσουν τυχερές και προνομιούχες που έχουν το δώρο και την ευκαιρία για να αναπτύξουν το μέλλον τους και να προσφέρουν τον κόσμο. Κι οι φίλοι μας μπορούνε να μας βοηθήσουν η να μας αποτρέψουν από την εσωστρέφεια μας. Περιμένω την επόμενη ιστορία σου με ανυπομονησία.

    • Reply Emma Vernicou March 26, 2016 at 5:55 pm

      Τέσσυ μου, ακριβώς αυτό θέλω να δείξω μέσα από τις ιστορίες που θα μοιραστώ στο blog αυτό. Πράγματι πολλές φορές παρασυρόμαστε από την απαιτητική πραγματικότητα και δεν σταματάμε να αναλογιστούμε γιατί κάνουμε κάποια πράγματα ή γιατί ζούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Όταν πραγματικά εστιάσουμε στο δάσος και όχι στο δέντρο ή στο κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται, τότε θα καταφέρουμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι. Η επόμενη ιστορία έρχεται σύντομα!

    Leave a Reply to Σοφια Σιδηροπουλου Cancel reply

    This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.